Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Σκέψεις για τον αναρχικό χώρο

Φαντάσου μια μέρα η συνήθης τακτική της επίθεσης ενάντια στα ΜΑΤ να καρποφορούσε. Σκέψου χιλιάδες αγωνιστές να πολιορκούν τη Βουλή και τα ελικόπτερα να μην προλαβαίνουν να παραλαμβάνουν χεσμένους πολιτικούς. Ο ενθουσιασμός διάχυτος παντού για τη μεγάλη νίκη του κινήματος. Και μετά; Ποιος σχεδιασμός υπάρχει για την επόμενη ημέρα, πώς ακριβώς θα διαφυλαχθεί η "επανάσταση"; Πώς θα αποτρέψουμε τις κινήσεις του συστήματος να επαναφέρει την τάξη; Η ανάμιξη του στρατού θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη σε μια τέτοια περίπτωση; Θα αντιμετωπίσουμε πάνοπλους στρατιώτες με πέτρες και μπουκάλια; Δεν είμαι κατά της βίας γενικά, με προβληματίζει όμως που οι τακτικές του χώρου βασίζονται περισσότερο στην παρορμητικότητα παρά στον σχεδιασμό. Η  ίδια έλλειψη σχεδιασμού είναι εμφανής και στην αντιμετώπιση της ΧΑ. Διότι το ξύλο στους φασίστες μπορεί να αποτελεί μια κάποια εκτόνωση, αλλά δεν μπορεί να αναχαιτίσει τον φασισμό. Το ξύλο θα κάνει τον φασίστα ακόμα πιο φασίστα, με τον ίδιο τρόπο (αλλά όχι τον ίδιο λόγο) που το ξύλο από τα ΜΑΤ δεν θα βγάλει απ' τον αγωνιστή την αγωνιστικότητα του. Η Χρυσή Αυγή είναι μέρος του συστήματος, του ίδιου συστήματος που επιστρατεύει τα ΜΜΕ και τα ΜΑΤ και ως κομμάτι του συστήματος θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Θεωρώντας την ΧΑ ως αυτοτελές κίνδυνο, ενισχύουμε την ψευδαίσθηση της αντισυστημικότητας της. Όταν τασσόμαστε ενάντια στην Χρυσή Αυγή, τασσόμαστε απέναντι στα Αφεντικά, με τον ίδιο τρόπο που μια πέτρα ενάντια στα ΜΑΤ στοχεύει τα Αφεντικά τους.

Ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα του 2012 μυρίζει μούχλα και κλεισούρα. Ένας χώρος, που υποτίθεται ότι αποτελείται από τους πιο ανοιχτόμυαλους ανθρώπους της κοινωνίας, παρουσιάζει αγκυλώσεις και σημάδια δογματισμού. Αν είμαι αυστηρός, είναι γιατί ο χώρος δεν έχει αντιληφθεί την ιστορική του ευθύνη ως ο τελευταίος "καθαρός" ιδεολογικός χώρος. Απόμεινε ο μόνος που στέκει ακόμα απέναντι από το σύστημα. Οπότε, αν δεν αναλάβουμε εμείς να δώσουμε λύσεις για να απαλλαχθεί επιτέλους η κοινωνία από όσους την καταδυναστεύουν, δεν μπορεί κανένας. Ο φετινός χειμώνας προβλέπεται εκρηκτικός, η κοινωνία θα αναζητήσει διέξοδο από την εξαθλίωση. Εάν το κίνημα θέλει να αποκτήσει δυναμική και να αποτελέσει πραγματικό κίνδυνο για το σύστημα, θα πρέπει επιτέλους να επανεξετάσει τη σχέση του με την κοινωνία.

Γιατί στα μάτια ενός ουδέτερου παρατηρητή, που δεν γνωρίζει πολλά για την Αναρχία, ο αναρχικός δεν διαφέρει ιδιαίτερα απ' τον φασίστα. Για τους περισσότερους συμπολίτες μας, η Αναρχία αποτελεί κάτι απροσδιόριστα επικίνδυνο. Μπορεί το σύστημα να έχει συμβάλλει πολύ στην εσωστρέφεια του χώρου, επιστρατεύοντας όλα του τα μέσα για να τον περιθωριοποιήσει, αλλά ο κι χώρος φαίνεται να έχει προσαρμοστεί στο περιθώριο. Η κοινή γνώμη, όμως, αποτελεί το βαρόμετρο για οποιαδήποτε αλλαγή της κοινωνίας, οπότε η εσωστρέφεια του κινήματος δεν γίνεται να συνεχιστεί. Αν ο χώρος θέλει να αποκτήσει δυναμική,  θα πρέπει να κερδίσει ένα κομμάτι της κοινωνίας. Και για να το καταφέρει θα πρέπει να επιστρατεύσει άλλα μέσα, πιο ευρηματικά. Ίσως ακόμα και το χιούμορ. Πρωτίστως, όμως, θα πρέπει να επανασυστηθεί στην κοινωνία. Να εξηγήσει ποιος είναι ο Αναρχικός, γιατί βρίσκεται στον δρόμο, τι ακριβώς επιδιώκει και τι πιστεύει.

Οφείλει να εξηγήσει ότι η Αναρχία δεν είναι μια ακόμα πολιτική θεωρία, αλλά μια ολόκληρη κοσμοθεωρία, ένας τρόπος ζωής. Δεν είναι ο Μπακούνιν, ο Μαλατέστα ή η αταξική κοινωνία. Ούτε οι γενικές συνελεύσεις, οι διαδηλώσεις και τα πάρτι οικονομικής ενίσχυσης. Αναρχία είναι η απελευθέρωση του Ανθρώπου από όσα τον κρατούν μικρό. Είναι η απαλλαγή από κάθε είδους αγκύλωση σε έννοιες ή ιδέες. Και Αναρχικός είναι ο άνθρωπος που έχει υποψιαστεί το μέγεθος της ύπαρξης του σε τέτοιο βαθμό, που να φαντάζει πια αδιανόητο να υπακούει σε κάτι έξω από την ίδια του τη συνείδηση.

Θα πρέπει, τέλος, να εξηγήσει ότι στην ουσία της η Αναρχία δεν είναι ταξικός αγώνας. Είναι αγώνας για την απελευθέρωση του Ανθρώπου. Πως ο Άνθρωπος είναι φύσει Αναρχικός. Ότι δεν ξεχώρισε από τα άλλα όντα για τη δύναμη ή την ταχύτητα του, εκείνο που τον διέκρινε ήταν η ανυπακοή του. Πως όταν η φύση, η μόνη πραγματική εξουσία, όρισε στον Άνθρωπο να ζει κυνηγημένος από τα πιο δυνατά του ζώα, ο Άνθρωπος την αμφισβήτησε και έφτιαξε εργαλεία και όπλα. Όταν του απαγόρευσε τις πτήσεις, έφτιαξε δικά του φτερά. Κάθε σκαλοπάτι στην ανάβαση του ανθρώπου απ' την κατάσταση του ανθρωποειδούς στην κατάσταση του Ανθρώπου είναι προϊόν ανυπακοής. Και κατ' επέκτασιν, προϊόν της τάσης του για ελευθερία, κινητήρια δύναμη της εξέλιξης του. Μια εξέλιξη που δεν μπορεί να διακοπεί, μπορεί όμως να περιοριστεί. Και αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος του συστήματος, να περιορίσει την εξέλιξη του Ανθρώπου σε σαφή  πλαίσια, παρατείνοντας την στάση του στην παρούσα κατάσταση. Ως παρούσα κατάσταση ορίζω την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σε κάθε της μορφή, από την δουλεία και την μισθωτή εργασία, ως τον πατέρα-θεό και τον σύζυγο-αφέντη). Για αυτό επιδιώκουμε το τέλος του συστήματος, για να γίνουμε Άνθρωποι.

10 σχόλια:

  1. Καλό και όμορφα γραμμένο, Συμφωνώ σε πολλά απ' όσα λες αλλά μια δυο ενστάσεις τις έχω. Πρώτα και κύρια δεν μπορώ να κατανοήσω πως ο Αναρχικός χώρος μπορεί να δώσει λύσεις χωρίς να αυτοαναιρεθεί. Εκτός κι αν μιλάς καθαρά και μόνο για τις κινηματικές / οργανωτικές δομές μιας εξέγερσης. Και ύστερα αυτό το "ο τελευταίος "καθαρός" ιδεολογικός χώρος", μάλλον το αναιρείς και εσύ αργότερα όταν λες πως η Αναρχία είναι τρόπος ζωής. Οι ιδεολογίες, όπως και οι θρησκείες είναι εξουσιαστικά μοντέλα με βέση πάντα το δογματισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ ευχαριστώ για το σχόλιο, ήταν το παρθενικό μου. Λοιπόν, ως προς τη δεύτερη ένσταση, μάλλον δεν το διατύπωσα σωστά. Λέγοντας ιδεολογία εννοώ την Αναρχία ως θεωρία κοινωνικής οργάνωσης, Αναρχισμός. Είναι όντως "καθαρός" χώρος, με την έννοια ότι δεν έχει πουληθεί, σε σχέση με άλλες ριζοσπαστικες θεωρίες όπως ο σοσιαλισμός. Δεν θεωρώ ότι ταυτίζεται με την Αναρχία. Όταν αναφέρω την Αναρχία ως τρόπο ζωής, μιλώ για την ιδέα της Αναρχίας, δηλαδή την εξάλειψη κάθε εξουσίας, όχι μόνο πολιτικοοικονομικής, αλλά και όσα εξουσιάζουν τον καθένα ξεχωριστά, ο φόβος, οι προκαταλήψεις. Δυστυχώς, ο ιδεολογικός χώρος της Αναρχίας (Αναρχισμός)έχει κάποια στοιχεία της ιδέας της Αναρχίας, αλλά απέχει αρκετά να πλησιάσει την ιδέα στο σύνολο της. Θέλει δουλειά για να τη φτάσει, και δεν μιλώ οργανωτικά, κινηματικά, εννοώ και προσωπική δουλειά, αυτοκριτική πολλή. Πάντως γενικά δεν είμαι υπερ της τυποποιημένης ιδεολογίας, θεωρώ ότι ο καθένας πρέπει να διαμορφώνει τη δική του θεώρηση και όχι να ακολουθεί κάτι. Όσο για την πρώτη ένσταση, δεν με ενδιαφέρει αν ο χώρος πρόκειται να αυτοαναιρεθεί, εμένα με ενδιαφέρει να δράσει, να αλλάξει την κατάσταση, κι ας μην μας φέρει την αναρχική κοινωνία μονομιάς. Ίσως να μην επιτυγχάνεται μονομιάς, να θέλει βήματα πολλά.

      Διαγραφή
    2. Θα ήταν αναντιστοιχία να θεωρήσουμε πως αυτές οι δομές είναι δυνατόν να προβλεφθούν σε ικανό βαθμό σήμερα και να περιγραφούν επακριβώς, κληροδοτώντας στην νέα κοινωνία ένα έτοιμο σχέδιο δόμησης – συγκρότησης. Ως αναρχικοί που ζούμε μέσα στον καπιταλισμό, επηρεασμένοι από τα καπιταλιστικά στερεότυπα και κουβαλώντας όλα τα ηθικοπλαστικά χαρακτηριστικά μιας εξουσιαστικής κοινωνίας, δεν έχουμε την απαραίτητη καθαρότητα συνείδησης και την απαιτούμενη ελευθερία σκέψης ώστε να αποτολμήσουμε μια προεξόφληση της εικόνας μιας μελλοντικής κοινωνίας χωρίς να μεταφέρουμε στερεότυπα και εξουσιαστικές δομές.

      Μόνο μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, με μέλη που βίωσαν την ελευθερία, μπορεί να αυτοθεσμιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίσει την αυτοδιάθεση και την ισότητα ανάμεσα στα μέλη της.

      Αυτή την αλήθεια λοιπόν πρέπει να κοινωνήσουμε, αυτή την παραδοχή των πιο αθώων προθέσεων. Καμιά γραμμή, κανένα σχέδιο, τίποτα ορισμένο από εμάς δεν θα ισχύσει αύριο. Μόνο η αγάπη για τον άνθρωπο, η φλόγα για την ελευθερία και την απαραίτητη για την απόκτηση της επανάσταση. Την απόλυτη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο να αποφασίσει ελεύθερα για το μέλλον του. Η κατάκτηση αυτής της ελευθερίας, περνάει μέσα από την καταστροφή όλων των θεσμών του Καπιταλισμού, μέσα από την κατάργηση κάθε περιορισμού στην ελεύθερη σκέψη και βούληση. Το αναρχικό κίνημα μέσα στον καπιταλισμό, έχει μόνο έναν σκοπό. Την επανάσταση και την κατάργηση της εξουσίας και κατά συνέπεια την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους, μέσα από την δημιουργική σύνθεση των οραμάτων όλων μας. http://wp.me/p2tMSd-2a

      Διαγραφή
  2. ωραιος! Ειδικά στο κομμάτι της αυτο-περιθωριοποίησης δε νομίζω ότι θα υπάρξει κάποιος που θα διαφωνήσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ίσως θα έπρεπε , σε ένα βαθμό, να απαγκιστρωθούμε και από την ιδέα της Αναρχίας, να την αποκυρήξουμε ακόμα και αν την πιστεύουμε, μιας και μόνο έτσι θα την ξαναφτιάξουμε πιο δυνατή, ακόμα και αν δε θα είναι πλέον το ίδιο πράγμα, μα κάτι ευρύτερο και πιο εξελιγμένο.
    Θα συμφωνήσω πως η περιθωριοποίηση και η διαρκής αμυντική στάση, είναι σίγουρα δικαιολογήμενη, αλλά ταυτόχρονα είναι μεγάλο βαρίδι για το παρόν και το μέλλον.
    Δεν είναι ενθαρυντικό το γεγονός πως σε περιόδο ιδεολογικών ανα-ταραχών όπως η σημερινή, πολύς κόσμος που αποφάσισε να ...ξεκουνηθεί και να διαλέξει , επέλεξε την άλλη πλευρά. Επέλεξε την την αποδοχή της ιεραρχίας και την υποταγή, και όχι την ελευθερία του ατόμου. Επέλεξε το μίσος και την "καθαρότητα" και όχι την αλληλεγγύη. Επέλεξε το κλειστό του εθνος κράτος και όχι έναν ολόκληρωμένα όμορφο κόσμο , φτιαγμένο από άμετρητες μικρές κοινωνίες ανθρώπων, όλες διαφορετικές και ξεχωριστές.
    Υπάρχει ευθύνη όλων όσων είμαστε από αυτή τη μεριά του "γηπέδου", να γίνουμε πιο απλοί , πιο πρακτικοί, πιο αποτελεσματικοί, χωρίς όμως να πιστεύω πως αυτό σημαίνει πως οφείλουμε να θυσιαστούμε για τον αγώνα. Ακριβώς αυτό δεν πρέπει να κάνουμε, γιατί όπως λένε και οι παλιοί... ο σκοπός ΔΕΝ αγιάζει τα μέσα.
    Αυτά , και συγγώμη για τις ανακατεμένες σκέψεις που κατέθεσα σε αυτό το σχόλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, φίλε παντελή, ευχαριστώ για το σχόλιο. Δεν ξέρω αν χρειάζεται να αποκηρύξουμε την Αναρχία, νομίζω ότι πρέπει να αποκαταστήσουμε κάποιες παρεξηγήσεις, ότι τάχα Αναρχία σημαίνει χάος και ζούγκλα. Πρέπει όμως πρώτα απ' όλα να βρει ο καθένας μέσα του τι είναι η Αναρχία, όχι επιλεκτικά αλλά στο σύνολο της. Έχεις δίκιο ότι η ευθύνη είναι τεράστια, αλλά εγώ προσωπικά έχω την διάθεση να την αναλάβω την ευθύνη. Όσο για τον κόσμο που επέλεξε την άλλη πλευρά, το έκανε γιατί αφενός πολύς κόσμος αρέσκεται στον εύκολο δρόμο, αφετέρου, πίστεψε στον αντι-συστημικό χαρακτήρα που πρόβαλε ψευδώς η ΧΑ. Δική μας ευθύνη να αναδείξουμε την αληθινή φύση της ΧΑ αλλά και να αποτελέσουμε λύση για την κοινωνία ολόκληρη

      Διαγραφή
  4. Δεν νομίζω πως πρέπει να ανησυχούμε για τη μέρα της πολιορκούμενης βουλής αυτή τη στιγμή. Για να έρθει αυτή η "πρακτική" επανάσταση πρέπει να έχει προηγηθεί η νοητική. Χωρίς αυτή η άλλη είναι καταδικασμένη να αποτυγχάνει όσο μεγάλες προσπάθειες και αν καταβάλλονται κάθε φορά. Είναι σαν να προσπαθείς να χτίσεις ένα πολυόροφο σπίτι και να ξεκινάς από τον 2ο όροφο. Είναι αδύνατο.

    Όσο για τον χώρο δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Έχω σιχαθεί να βλέπω παντογνώστες επαγγελματίες επαναστάτες που αντί να προσπαθήσουν να ενημερώσουν τον κόσμο τον σνομπάρουν και τον απωθούν. Έτσι έμμεσα υποστηρίζετε η άποψη του ότι η Αναρχία είναι κάτι επικίνδυνο και ανάξιο προσοχής.

    Για εμένα αυτή τη στιγμή τα μόνα αξιοποιήσιμα όπλα που έχουμε είναι η ενημέρωση και η αλληλεγγύη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απόλυτα, ανέφερα την "πολιορκία" ως κριτική στις ως τώρα τακτικές του "χώρου". Είναι πολλά που πρέπει να γίνουν μέχρι να φτάσουμε εκεί. Και πιστεύω πώς αν φερθούμε σωστά, δεν θα χρειαστεί καν η πολιορκία, ο εχθρός μας άλλωστε δεν είναι οι μαριονέτες του συστήματος αλλά το σύστημα το ίδιο, αυτό θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Πέρα πάντως από την αλληλεγγυή και την ενημέρωση, υπάρχουν κι άλλα που μπορούν να γίνουν, πιο πρακτικά ζητήματα. Ετοιμάζω ένα άρθρο με μια πρόταση που αφορά στην οργανωση του κινήματος, ελπίζω να υπάρξουν κι άλλες προτάσεις

      Διαγραφή
  5. Πολύ καλό και το κείμενο και τα από κάτω σχόλια. Συγνώμη για το μεγάλο μέγεθος και τη μη καλή συνοχή του κειμένου μου. Θα ήθελα να πω ότι ο χώρος της αναρχίας στην ελλάδα έχει επικεντρωθεί για πολλά χρόνια στο αρνητικό κομμάτι που βγάζει σε όλους μας η συνειδητοποίηση των αιώνων καταπίεσης ανθρώπων πάνω σε ανθρώπους (και στη φύση) και το μίσος. Το δημιουργικό κομμάτι δεν προχωράει πολύ. Δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος –προς το παρόν- διαλέγει το εύκολο μονοπάτι της έχθρας και του μίσους, το «ενάντια» σε κάτι και το όχι «για» κάτι. Τα λέω αυτά γιατί διαφωνώ με την αντίληψη ότι πρώτα απαλλάσσεσαι από αυτό που σε εξουσιάζει και μετά μπορείς να λειτουργήσεις σαν ελεύθερος. Κατά την γνώμη μου αυτά πάνε παράλληλα. Πρέπει εμείς να ζωγραφίσουμε και να πραγματώσουμε –στον βαθμό που κάθε εποχή μας επιτρέπει- τις καλύτερες κοινωνίες (και ανθρώπους) που θέλουμε να φτιάξουμε και να είμαστε.
    Ο φασισμός, νομίζω πως είναι «αντίσυστημικος» με την έννοια ότι όντως ευαγγελίζεται ένα άλλο σύστημα. Εξίσου (ή περισσότερο, ανάλογα με την ανάλυση) εξουσιαστικό και φριχτό με αυτό που ζούμε, αλλά ένα άλλο σύστημα.
    Λες για τον άνθρωπο ότι «..δεν ξεχώρισε από τα άλλα όντα για τη δύναμη ή την ταχύτητα του, εκείνο που τον διέκρινε ήταν η ανυπακοή του.» Η ανυπακοή του με την έννοια της κριτικής φαντάζομαι και να προσθέσω και την έννοια της αυτοσυνείδησης που επίσης θεωρώ βασικότατη ως στοιχείο διαφοροποίησης ανθρώπου-φύσης. Επίσης στους δίκαιους κανόνες μιας κολεκτιβοποιημένης και όσο γίνεται αναρχικής κοινωνίας θα υπακούμε ή θα μας διακρίνει η ανυπακοή ; θα υπακούμε στον υψηλότερο ηθικό εσωτερικό μας νόμο ή όχι και θα υπακούμε σε αυτόν όταν τον βιώνουμε σε μια κοινωνία; (εντάξει λίγο δικηγόρος του διαβόλου, καταλαβαίνω και αυτό που λες). Επίσης δε νομίζω ότι η φύση «..όρισε στον Άνθρωπο να ζει κυνηγημένος από τα πιο δυνατά του ζώα…», μια χαρά επιβιώναμε και στη φύση ως χιμπατζήδες. Όμως –για κάποιον λόγο που δεν ξέρω- αναπτύξαμε την αυτοσυνείδηση και αρχίσαμε να συνδυάζουμε πράγματα και να μετασχηματίζουμε τον εαυτό μας και το περιβάλλον περισσότερο από τα άλλα όντα.
    Σχετικά με τον methexiserratum «δεν μπορώ να κατανοήσω πως ο Αναρχικός χώρος μπορεί να δώσει λύσεις χωρίς να αυτοαναιρεθεί.» Το θεωρώ λάθος. Ποτέ δεν θα είμαστε πλήρως ελεύθεροι και μετά να κάνουμε την κοινωνία μας, μου φαίνεται αφελές. Πρέπει να μπορέσουμε να σκιαγραφήσουμε προτάσεις. Ανοιχτές πάντα, αλλά προτάσεις που μάλιστα θα προσπαθούμε να κάνουμε πράξεις. Όχι μόνο ενάντια στον έναν και στον άλλον σαν τσαντισμένοι πιτσιρικάδες. χαιρετώ, αλέκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. symfono apolita me ton rebel warrior den prepi na harisoume kanena agonisti se alo horo I anarhia einai trella einai pathos dipsa gia zoi

    ΑπάντησηΔιαγραφή