περί Αρχαίας Ελλάδας

Λέγεται ότι όταν οι μαθητές του Γκαίτε τον ρωτούσαν πώς θα γίνουν σοφοί σαν και εκείνον, τους προέτρεπε να μελετήσουν τους Έλληνες κλασσικούς. "Και μετά τους κλασσικούς, τι;" ρωτούσαν οι μαθητές. "Ξανά τους κλασσικούς" απαντούσε εκείνος. Δεν ξέρω με σιγουριά αν ειπώθηκε όντως η φράση, γνωρίζω πάντως πως τόσο ο Γκαίτε όσο και άλλα τεράστια μυαλά της διανόησης και της επιστήμης έτρεφαν μεγάλο σεβασμό στην Αρχαία Ελλάδα. Βέβαια, σκοπός μου δεν είναι να εξυμνήσω τους προγόνους μας, την λατρεία για το παρελθόν την έχουν αναλάβει άλλοι. Απλώς διαπιστώνω ότι σε σχέση με την αρχαία ελληνική παράδοση υπάρχουν κάποιες παρανοήσεις. Οι "δεξιοί" την καπηλεύονται προς συμφέρον τους και οι "αριστεροί" δείχνουν να την αποστρέφονται, συγχέοντας αυτομάτως αναφορές στην αρχαία Ελλάδα με τάσεις εθνικισμού. Τα πράγματα βέβαια απέχουν παρασάγγας. Διότι πέρα από τις μάχες και τις στρατιωτικές κτήσεις, η Αρχαία Ελλάδα έχει να επιδείξει κυρίως έναν πολιτισμό, πολύ διαφορετικού από οποιονδήποτε είχε αναδειχθεί ως τότε. Και αυτό που τον κάνει τόσο διαφορετικό είναι το γεγονός ότι αμφισβήτησε ότι θεωρείτο δεδομένο για την εποχή. Είναι ένας πολιτισμός ριζοσπαστικός και επαναστατικός, γιατί επανακαθόρισε τη θέση του Ανθρώπου στον κόσμο και το σύμπαν ολόκληρο. Του Ανθρώπου, όχι του Έλληνα. Και αυτή η αμφισβήτηση διαπνέει το μεγαλύτερο μέρος της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.

Ο "Προμηθέας Δεσμώτης" είναι ίσως το πιο επαναστατικό έργο που γράφτηκε ποτέ. Η ανταρσία του Προμηθέα, του προστάτη των Ανθρώπων, δεν έγινε απέναντι σε νόμους και κυβερνήσεις, αλλά απέναντι στον Δία, τον πιο δυνατό απ' τους Θεούς. Στο έργο του Αισχύλου, η Βία και το Κράτος, αδέλφια μεταξύ τους, οδηγούν τον Προμηθέα στον Καύκασο οπού θα παραμείνει αλυσοδεμένος για αιώνες ως τιμωρία που πρόδωσε τον Δία. Πάνω στον βράχο ο βασανισμένος Προμηθέας δεν εκλιπαρεί για έλεος. Αντίθετα, εκστομίζει μια φράση που εμπνέει ακόμα, 2500 χρόνια μετά: "εγώ τη δυστυχία μου, να το ξέρεις, δεν θ' άλλαζα ποτέ με τη σκλαβιά σου".

Τόσο στον Προμηθέα, όσο και σε άλλα έργα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, ανιχνεύονται και οι ρίζες της Αναρχίας, χιλιετίες πριν τις θεωρίες του Κροπότκιν και του Μπακούνιν. Στην Αντιγόνη ο Σοφοκλής υφαίνει ένα οικουμενικό σύμβολο ανυπακοής, ένα κορίτσι που αναλαμβάνει την ευθύνη να θάψει τον νεκρό της αδελφό παρά τις διαταγές της εξουσίας. Δεν υπακούει και τιμωρείται σκληρά, δικαιωμένη όμως από θεούς και τους ανθρώπους. Και αν στην περίπτωση της Αντιγόνης η αποστροφή για την εξουσία γίνεται συμβολικά και στοχευμένα, στον Ηρόδοτο η  αποστροφή είναι σαφώς πιο ξεκάθαρη και συνολική: " Ούτε γαρ άρχειν ούτε άρχεσθαι εθέλω. "

Στο έργο των προσωκρατικών φιλοσόφων βρίσκονται οι απαρχές του σύγχρονου Ευρωπαικού πολιτισμού, της επιστήμης αλλά και της σύγχρονης σκέψης γενικά. Η μεγαλύτερη συμβολή τους στους ανθρώπους είναι η οικουμενικότητα του Ανθρώπου που δίδαξαν. Δεν χώρισαν τους ανθρώπους σε πλούσιους και φτωχούς, επώνυμους και ανώνυμους, αλλά ανέδειξαν ένα νέο πρότυπο Ανθρώπου ως αναπόσπαστο κομμάτι της Φύσης. Μαζί του ανέπτυξαν, αν και όχι πρώτοι, την ιδέα της αρετής και ως μεγαλύτερη απ' όλες τη φρόνηση, που ήταν κοινή για όλους τους ανθρώπους, όπως είπε ο Ηράκλειτος. Κανένας δεν έμενε απ' έξω. Όπως ακριβώς συνέβαινε και στον "Κήπο" του Επίκουρου, δεν υπήρχαν διακρίσεις, άνδρες, γυναίκες και δούλοι, όλοι χωρούσαν στο μάθημα του. Αλλά ο πραγματικός χαρακτήρας του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού προβάλλεται τέλεια στο "Συμπόσιον" του Πλάτωνα, ένα έργο που αν γραφόταν σήμερα θα ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων από τους συντηρητικούς κύκλους της κοινωνίας. Σωκράτης, Αριστοφάνης και άλλα λαμπρά ονόματα της αρχαίας Ελλάδας, συζητούν αναζητώντας το πραγματικό νόημα του Έρωτα και δη του ομοφυλοφιλικού.

Πολλοί θα γυρίσουν να πουν, "καλά όλα αυτά, αλλά τότε είχαν δούλους". Σίγουρα, αλλά και σήμερα υπάρχουν δούλοι. Και αυτό καθόλου δεν υποβιβάζει τις ιδέες και τα έργα των σύγχρονων διανοητών, αντιθέτως. Άλλωστε, αυτό που ήθελα να γίνει κατανοητό είναι πως οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν μόνο η πειθαρχημένη Σπάρτη, το "μολών λαβέ" και οι 300 του Λεωνίδα. Η Αρχαία Ελλάδα αποτέλεσε μια νέα θεώρηση για τον Άνθρωπο. Και είναι τεράστιο σφάλμα που επιτρέπουμε σε κάποιους να την εκμεταλλεύονται για λόγους σκοπιμότητας. Η Αρχαία Ελλάδα δεν είναι κληρονομιά των Νεοελλήνων, είναι κοινή περιουσία για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

(under construction)

Χιλιάδες σταγονίδια

γεμάτα φόβους

πέφτουν από ψηλά


Γεννάνε εχθρούς

και μίσος

οι άνθρωποι αγριεύουν


Ουρλιάζουν

ένδοξες μνήμες

και φονικές ιδέες


Θέλουν να πνίξουν τα όνειρα σου

Συγκινητική για ακόμη μια φορά η στήριξη της Εκκλησίας στον δοκιμαζόμενο λαό.

Στο Ρέθυμνο, πίσω απ' το νοσοκομείο, βρίσκεται ένας μικρός χαριτωμένος ναός. Στα σκαλιά του βρήκε πρόσφατα καταφύγιο ένας από τους βαριά χτυπημένους από την κρίση συνάνθρωπος μας. Ένας άστεγος. Προφανώς οι εκπρόσωποι του Θεού επί της γης τον φρόντισαν, διότι δεν κοιμάται πλέον στην είσοδο του ναού. Ούτε και κανένας άλλος άστεγος κοιμάται πια εκεί, μιας και τώρα υπάρχουν καινούργια κάγκελα που προφυλάσσουν την είσοδο του ναού απ' τους φτωχούς πιστούς που δεν συνεισφέρουν στο παγκάρι.

Τι ειρωνεία, κάγκελα στον οίκο του Θεού. Φαίνεται πως σ' αυτούς τους καιρούς κινδυνεύει και Αυτός. Και δεν εννοώ από τους άστεγους.

Βέβαια, προτού βιαστούμε να κατακρίνουμε την τακτική του συγκεκριμένου ναού, ίσως θα έπρεπε να το δούμε το θέμα πιο σφαιρικά. Αν και οι χιλιάδες άλλοι ναοί ανά την χώρα ακολουθούσαν την ίδια τακτική, ίσως να έδιναν στην καταρρακωμένη μας οικονομία την ώθηση που της λείπει. Έτσι, μετά τις επιχειρήσεις που φτιάχνουν λουκέτα, θα ανθούσαν και εκείνες που φτιάχνουν κάγκελα, προσφέροντας θέσεις εργασίας και την πολυπόθητη αύξηση του ΑΕΠ που όλοι ονειρεύονται.

Πέρα απ' την πλάκα, πάντως, πολύ ανησυχητικά όλα αυτά. Διότι αν ο παντοδύναμος Θεός χρειάζεται κάγκελα για να προστατέψει την οικία του, τότε εμείς, οι αδύναμοι άνθρωποι, τι χρειαζόμαστε για να προστατευθούμε;

Πως ξεκίνησε η επανάσταση

Οι αρχές πήραν αμέσως μέτρα για να προστατευθούν

χιλιάδες σκυλιά στήθηκαν μπροστά στο σπίτι της Εξουσίας


Μα το νέο δεν άργησε να μαθευτεί

πως χτυπήσανε τον Έρωτα.
   

Πρώτοι τρέξανε κοντά του οι ποιητές,

που η επικοινωνία τους μαζί του είναι συνεχής και αδιάλειπτη.


Ύστερα 'φτάσανε οι αναρχικοί

 και οι καλλιτέχνες και οι ρομαντικοί,

όλοι μαζί

κύκλωσαν το χτυπημένο του κορμί

που είχε σωριαστεί στο δρόμο, ακούνητο, με τα μάτια ορθάνοιχτα.


Ο δρόμος γέμισε όταν έφτασαν οι έφηβοι,

που είχαν ακούσει για αυτόν

μα δεν τον γνώρισαν ποτέ

Ήσαν συντετριμμένοι, μα κυρίως οργισμένοι. 


Η ένταση ανέβηκε σαν φτάσανε οι αρνητές

εκείνοι που τον είχαν πλησιάσει από τόσο κοντά,

που κάηκαν και δεν θέλησαν να τον ξαναδούν

Αμέτρητοι άνθρωποι,

τρέχανε τώρα σαν τρελοί,

να μάθουν αν ζει ή αν τον έχασαν για πάντα.


Όταν φάνηκαν και οι άλλοι,

όλοι όσοι τον γνώρισαν κάποτε και τον αγάπησαν,

τα πράγματα έδειχναν πως δεν θα είναι πια ίδια.

Τόσος κόσμος δεν βρέθηκε ποτέ ξανά μαζί

Έρχονταν, και έρχονταν, και έρχονταν

ατελείωτο πλήθος.
 

Εκείνη την ημέρα άλλαξαν όλα,

όταν οι άνθρωποι ανακάλυψαν ποιος είναι ο Θεός τους.

Και κατάλαβαν πως τα βέλη του

δεν σημαδεύουν την καρδιά

αλλά τον φόβο.
 

Όσο για τους ερωτευμένους,

όλους εκείνους που τη στιγμή της επίθεσης,

ζούσαν κάπου τον έρωτα τους,

δεν φάνηκαν ποτέ.

Κανείς δεν είχε, άλλωστε, τέτοια απαίτηση.

Αυτοί κράτησαν τον Έρωτα ζωντανό τις δύσκολες εκείνες ώρες.

Το μπαλκόνι

Έχω ένα μέρος στο σπίτι

τόσο δα

απ' όπου βλέπω τον κόσμο

που δεν έφτιαξα εγώ

Έχει αυτοκίνητα, μια εκκλησία

δέντρα όπου δεν ενοχλούν

μπάρες, οδούς και κεραίες,

φράχτες και θέσεις πάρκινγκ

Πολλά απ' όσα βλέπω

θα φάνταζαν παράξενα

στον κόσμο που έφτιαξα εγώ

Κάποια άλλα

εντελώς παράλογα

Κι όμως καθετί στον έξω κόσμο

ό,τι δεν είναι δικό μου

είναι κάποιου άλλου

Κάποιος το διάλεξε στον κόσμο του

Περί αποχής

"Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες"

Η γνωστή αυτή ρήση με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Παρ' όλα αυτά, στις εκλογές της 6ης Μαϊού πήγα και εγώ να ψηφίσω. Σκέφτηκα ότι επιβάλλεται να απαλλαγούμε απ' τη γαλαζοπράσινη συμμορία που ρήμαξε τη χώρα για δεκαετίες, ακόμα και αν η εναλλακτική (ΣΥΡΙΖΑ) δεν με κάλυπτε καθόλου. Στην δεύτερη δεν συμμετείχα. Η προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων μου απέδειξε ότι κανένα κόμμα δεν είχε την πρόθεση να τα βάλει με τους πραγματικούς δυνάστες μας. Κυρίως όμως, κατανόησα πως δεν είναι οι πολιτικοί το πρόβλημα, αλλά η ίδια η διαδικασία της εκπροσώπησης. Είναι μάλλον απίθανο, όπως έδειξε η πρόσφατη Ιστορία, κάποιος πολιτικός να προτάξει το δικό μου συμφέρον, και του κάθε ψηφοφόρου του, πάνω από το δικό του. Η διαφθορά είναι εγγενές πάθος αυτού του πολιτικού συστήματος.

Πολλοί φίλοι με επέπληξαν για την απόφαση μου να μην συμμετάσχω. Με χαρακτήρισαν απαθή και αδιάφορο που δεν ψήφισα κάποιον. Κάποιος μου είπαν ότι έτσι αφήνω τους άλλους να αποφασίζουν για μένα. Του απάντησα ότι εκείνος, ψηφίζοντας κάποιον για βουλευτή, έκανε ακριβώς το ίδιο. Δεν αμφιβάλλω ότι ένα μέρος του ποσοστού της αποχής είναι όντως προϊόν απάθειας. Αλλά για μένα η αποχή ήταν μια συνειδητή απόφαση, απέχω σημαίνει πώς δεν διαλέγω καμία από τις λύσεις που μου παρέχει το σύστημα, δεν αρκούμαι στις περιορισμένες επιλογές που επιβάλλει αυτού του είδους η Δημοκρατία. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι που μοιράζονται την ίδια άποψη για το σύστημα της εκπροσώπησης με εμένα και που επέλεξαν και εκείνοι την αποχή. Άνθρωποι που αγωνίζονται στον δρόμο και στην εργασία τους, όχι απολιτικ όντα που ξεχάστηκαν στην παραλία τη μέρα των εκλογών. Κάποιο μέρος του 40% της αποχής αποτελεί μια σιωπηρή διαμαρτυρία που δεν ακούγεται, κρυμμένο κάτω από το πέπλο της "αδιαφορίας". Οπότε αν θέλουμε να ακουστεί η διαμαρτυρία της αποχής, θα πρέπει να διαφοροποιήσουμε την αποχή ως πολιτική δράση από την αποχή ως απάθεια για την πολιτική.

Αν και η περίπτωση της Χρυσής Αυγής αποτελεί γνήσιο αποκύημα του συστήματος, είναι διδακτικό, διότι μας έδειξε πώς μπορεί κανείς να εκμεταλλευτεί τις "ελευθερίες" που έχει παραχωρήσει το σύστημα. Ίσως να μπορούμε να τοποθετήσουμε στην κοιλιά του συστήματος ένα σαράκι, ένα κόμμα διαμαρτυρίας, που δεν θα συμμετέχει στο σύστημα, αντιθέτως θα το απορρίψει. Ένα κόμμα που θα μετάσχει στην εκλογική διαδικασία με σκοπό να καταλάβει βουλευτικές θέσεις χωρίς να στέλνει εκπροσώπους στη Βουλή. Αντίθετα, θα προτείνει ένα παράλληλο σύστημα λήψης αποφάσεων με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, βασισμένο σε αυτόνομες οργανώσεις, από τις λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς μέχρι τα ανεξάρτητα σωματεία εργαζομένων.

Ο μακροπρόθεσμος, ίσως και ουτοπικός, στόχος είναι να γίνουν μια μέρα τα άδεια έδρανα περισσότερα απ' τα κατειλημμένα, να παύσει εκ των έσω ο θεσμός της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Σίγουρα το σύστημα δεν θα επιτρέψει την κατάργηση του, θα αντισταθεί. Αλλά για να το κάνει θα πρέπει να άρει βασικά πολιτικά δικαιώματα, θα πρέπει δηλαδή να βγάλει τη δημοκρατική  του μεταμφίεση και να δείξει το αληθινό πρόσωπο της Εξουσίας. Και αυτό είναι πάντα θετικό για τον Αγώνα. Αλλά ο βασικός στόχος είναι να τρολάρουμε το σύστημα. Και μαζί να δημιουργήσουμε ένα αντισυστημικό μέτωπο που να συσπειρώνει όσους θεωρούν το σύστημα εχθρό τους.

Υγ: Δεν θέλω να επεκταθώ περαιτέρω σε λεπτομέρειες, αν και το έχω σκεφτεί το εγχείρημα διεξοδικά. Προτιμώ όσοι βρίσκουν ενδιαφέρουσα την πρόταση να συμβάλουν στη διαμόρφωση της, οπότε, αν έχετε οποιοδήποτε σχόλιο, είναι ευπρόσδεκτο.

Περί συστήματος

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το σύστημα, κάποιοι πιστεύουν ότι το έχουν κατανοήσει, ακόμα λιγότεροι υποψιάζονται τις πραγματικές του διαστάσεις. Δεν ξέρω κατά πόσον έχω αντιληφθεί σωστά τις διαστάσεις του αλλά θα επιχειρήσω να τις περιγράψω όπως τις αντιλαμβάνομαι.

Τι είναι το σύστημα; Το σύστημα είναι σχεδόν τα πάντα. Είναι ένα απείκασμα της πραγματικότητας που διαμορφώνεται με σκοπό την παραμονή της ανθρωπότητας στην σημερινή μορφή οργάνωσης της, διαμελισμένη σε τάξεις και έθνη. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος πυρήνας που οργανώνει το σύστημα ή αν η οργάνωση του είναι μοιρασμένη στα διάφορα κομμάτια του. Αυτό που γνωρίζω είναι πως το σύστημα οργανώνεται με στόχο την επιβίωση και ανάπτυξη του, προωθώντας τα πρότυπα που το εξυπηρετούν και καταστέλλοντας άμεσα ότι αποτελεί δυνητικά απειλή για την βιωσιμότητα του. Το αν πίσω από το σύστημα βρίσκονται Εβραίοι, Μασόνοι ή Εξωγήινοι δεν μας αφορά, αφού η ταυτότητα των δημιουργών του συστήματος δεν σχετίζεται με την αντιμετώπιση του.
 
Κάθε περιορισμός που τίθεται στον Άνθρωπο αποτελεί μέτρο του συστήματος, μια παρέμβαση με σκοπό την διαμόρφωση ενός συγκεκριμένου τύπου ανθρώπου. Από την ανατροφή των παιδιών μας μέχρι τις ερώτικες μας σχέσεις, και από τον τρόπο που διασκεδάζουμε έως τον τρόπο που κάνουμε σεξ, όλα είναι προϊόντα του συστήματος. Ακόμα και τα πιο φυσικά μας ένστικτα το σύστημα κατάφερε να τα χειραγωγήσει προς δικό του συμφέρον. Η ορμή για φαγητό, νερό και σεξ εξελίχθηκε σε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα ως καταναλωτισμός. Όμως πέρα από τα ένστικτα, το σύστημα κατάφερε να κατευθύνει πλήρως την σκέψη και την φυσική περιέργεια του ανθρώπου. Κυρίως μέσω της οργανωμένης θρησκείας, επέτυχε να ορίσει τη θέση του ανθρώπου στον κόσμο, τα όρια και την διαδρομή του. Η σημερινή κατάσταση του ανθρώπου, που καταδέχεται να υποτάσσεται αυτοβούλως σε άλλους ανθρώπους χωρίς κανέναν προφανή λόγω, είναι προιόν του συστήματος.

Έχει ενδιαφέρον να αναρωτηθεί κανείς από πότε κρατά το σύστημα. Να βρούμε τη στιγμή της ιστορικής μετάβασης από την μη ελεγχόμενη κοινωνία στην ελεγχόμενη. Δύσκολο να απαντήσουμε, διότι, προσωπικά, δεν μπορώ να ανακαλέσω ούτε μια στιγμή στην Ιστορία οπου η ανθρωπότητα δεν είχε εμπλακεί σε κάποιον πόλεμο. Αναφέρομαι στον πόλεμο επειδή αποτελεί ένα βασικό γνώρισμα της ελεγχόμενης κοινωνίας. Γενικότερα, κάθε φορά που οι άνθρωποι λειτουργούν ως σύνολο, υπακούοντας σε κάποια διαταγή, είτε "πνευματική", είτε κοσμική, το σύστημα είναι παρόν. Έστω και κάπως αυθαίρετα, θεωρώ ότι το σύστημα συμβαδίζει ιστορικά με την εμφάνιση της οργανωμένης κοινωνίας. Όμως μόλις πρόσφατα, κάποιους αιώνες τώρα, κατάφερε να ενοποιηθεί και να αποκτήσει παγκόσμια ισχύ.

Η τηλεόραση είναι κομμάτι του συστήματος και μάλιστα πολύ βασικό. Δημιουργεί πραγματικότητα ως μνήμη με τον ίδιο τρόπο που το κάνει η Ιστορία. Ότι προβλήθηκε είναι γεγονός, ότι δεν προβλήθηκε δεν συνέβη ποτέ. Όμως θα ήταν μεγάλο σφάλμα να θεωρήσουμε ότι το συστημικό προϊόν της τηλεόρασης αφορά μόνο στις Ειδήσεις. Κάθε ταινία, κάθε σειρά και κάθε σόου προωθεί κάποιο πρότυπο συμπεριφοράς και σκέψης που ενισχύει το σύστημα. Ακόμα και κωμικές, ανέμελες σειρές, όπως "τα Φιλαράκια", εξυπηρετούν τις ανάγκες του συστήματος. Γενικά, οτιδήποτε προβάλλεται στην τηλεόραση, όσο επαναστατικό και αν δείχνει, έχει περάσει από το φίλτρο του συστήματος και έχει εγκριθεί. Το ίδιο ισχυεί και για κάθε άλλο μέσο επικοινωνίας, και το Διαδίκτυο σίγουρα δεν αποτελεί εξαίρεση.

Για να γνωρίσει κανείς αν κάτι ανήκει ή όχι στο σύστημα, το κριτήριο είναι σχετικά απλό. Αν το πρόσωπο ή η οργάνωση που ελέγχεται ως συστημικό ή μη, συντηρείται καθ' οιονδήποτε τρόπο από το σύστημα, εισπράττει δηλαδή χρήματα ή άλλα προνόμια από το σύστημα, τότε αποτελεί χωρίς αμφιβολία κομμάτι του συστήματος. Η λογική είναι απλή, αν κάτι αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα, δεν θα συντηρηθεί από αυτό, αντιθέτως θα δεχθεί την καταστολή του.

Υγ: Προτρεπω όποιον θεωρεί υπερβολικά τα όσα γράφω να κάνει την δική του διερεύνηση πάνω στο θέμα. Του προτείνω μάλιστα να εστιάσει σ' ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι της Ιστορίας που υπήρξε αφυπνιστικό για εμένα όσον αφορά τη λειτουργία του συστήματος. Ο ισπανικός εμφύλιος (συστημική μετονομασία της Ισπανικής Επανάστασης του 1936) αποτελεί το σπουδαιότερο παράδειγμα για να συνειδητοποιήσει κανείς τις τακτικές, το μέγεθος και την οικουμενικότητα του συστήματος. Το 1936 η Αριστερά μαζί με τους Αναρχικούς κατάφεραν να κερδίσουν τις Εκλογές και να πάρουν την εξουσία προωθώντας τολμηρές μεταρρυθμίσεις. Για πρώτη φορά, ολόκληρο το σύστημα, απ' όλο το φάσμα της πολιτικής, ξεδιπλώθηκε απέναντί τους. Κομμουνιστές, Καπιταλιστές και φασίστες, συνέβαλαν όλοι μαζί, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, στην καταστολή της Επανάστασης. Για πρώτη φορά το 1936, το σύστημα έβγαλε τη μάσκα του και αποκάλυψε το τέρας που έκρυβε πίσω από όμορφες υποσχέσεις και τυφλές ελπίδες.

Εκκλησία υπεράνω του νόμου

Ένας φίλος από το Ρέθυμνο της Κρήτης μου έστειλε ένα email καταγγέλλοντας ένα ενδιαφέρον περιστατικό αυθαιρεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος:

"Μπαίνοντας στο Ρέθυμνο από τα Χανιά βρίσκει κανείς τον κόμβο του Ατσιπόπουλου, έναν κόμβο απ' όπου περνούν χιλιάδες αυτοκίνητα καθημερινά. Όπως θα είναι γνωστό στους περισσότερους, η αφισοκόλληση και η τοποθέτηση διαφημιστικών πινακίδων σε εθνικές οδούς, επαρχιακούς δρόμους και κόμβους απαγορεύεται δια νόμου, αφού αποπροσανατολίζουν τους διερχόμενους οδηγούς.

Τις τελευταίες ημέρες, λόγω της επερχόμενης περιοδείας του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, στο σημείο έχει τοποθετηθεί μια τεράστια αφίσα (πανό) που απεικονίζει τον Πατριάρχη και προσκαλεί τον κόσμο στις εκδηλώσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος για την έλευσή του. Πέρα από το θέμα της ηθικής και αισθητικής της αφίσας (πανό), που παραπέμπει σε θεοκρατικά καθεστώτα, τίθεται το θέμα της νομιμότητας της. Διάφοροι πολίτες, γνωρίζοντας ότι δεν επιτρέπεται η τοποθέτηση πινακίδων, κατήγγειλαν την παρανομία στην Τροχαία που είναι υπεύθυνη για τέτοιες παραβιάσεις. Η απάντηση της Τροχαίας ήταν ότι γνωρίζουν το σκηνικό και ότι θα επιληφθούν του θέματος.

Έχουν περάσει αρκετές ημέρες μετά τις πρώτες καταγγελίες αλλά η πινακίδα παραμένει ακόμα στη θέση της. Φαντάζει παράλογο η Τροχαία, που ανέφερε ότι "θα το κοιτάξει το θέμα", να μην είδε την αφίσα, η οποία είναι ορατή από εκατοντάδες μέτρα μακριά. Τίθεται λοιπόν ένα πολύ σημαντικό θέμα όσον αφορά την ισονομία των πολιτών. Οι νόμοι που ισχύουν για τους πολίτες, φαίνεται να μην ισχύουν για την Εκκλησία της Ελλάδος. Είναι η Εκκλησία της Ελλάδος υπεράνω του νόμου; Παρακαλείται, όποιος αναζητά απάντηση στο ερώτημα, να επικοινωνήσει με την Τροχαία Ρεθύμνου στο τηλέφωνο 28310-88160"

Ένας Ενεργός Πολίτης

Να λυπάσαι το έθνος

Να λυπάσαι το έθνος με το πλήθος τα δόγματα και την κούφια θρησκεία.

Να λυπάσαι το έθνος οπού ρούχα φορεί που δεν ύφανε το ίδιο
ψωμοτρώει από στάρι που εκείνο δε θέρισε
το κρασί του δεν γίνηκε απ’ τις δικές του πατούσες.

Να λυπάσαι το έθνος που δοξάζει μ’ εγκώμια
τον τραμπούκο σαν ήρωα
και τον κατακτητή του με την κίβδηλη λάμψη
θεωρεί ευεργέτη.

Να λυπάσαι το έθνος που αψηφά τους κινδύνους
μοναχά στα ονείρατα
μα και πάλι κιοτεύει το πρωί σαν ξυπνήσει.

Να λυπάσαι το έθνος που υψώνει φωνή
σε κηδείες μονάχα
και φουσκώνει σα διάνος σε ερείπια αρχαία.
Και που δεν ξεσηκώνεται παρά μόνο ανίσως
ο λαιμός του βρεθεί ανάμεσα σε σπαθί και κουτσούρι.

Να λυπάσαι το έθνος που έχει πολιτικό την αλεπού
τον σαλτιμπάγκο για φιλόσοφό του
και που η τέχνη του είναι τέχνη
πιθηκισμού και μπαλωμάτων.

Να λυπάσαι το έθνος που δέχεται
κάθε νέο αφέντη με σάλπιγγες
και τον διώχνει πνιγμένο στα «γιούχα»
για να φέρει μετά τον επόμενο με σαλπίσματα πάλι.

Να λυπάσαι το έθνος που οι σοφοί του από χρόνια βουβάθηκαν
κι οι σπουδαίοι του άντρες είν’ ακόμα στην κούνια.

Να λυπάσαι το έθνος που έχει γίνει κομμάτια
και που κάθε κομμάτι του παριστάνει το έθνος.

Χαλίλ Γκιμπράν, από τον Κήπο του Προφήτη, 1933, 

Σκέψεις για τον αναρχικό χώρο

Φαντάσου μια μέρα η συνήθης τακτική της επίθεσης ενάντια στα ΜΑΤ να καρποφορούσε. Σκέψου χιλιάδες αγωνιστές να πολιορκούν τη Βουλή και τα ελικόπτερα να μην προλαβαίνουν να παραλαμβάνουν χεσμένους πολιτικούς. Ο ενθουσιασμός διάχυτος παντού για τη μεγάλη νίκη του κινήματος. Και μετά; Ποιος σχεδιασμός υπάρχει για την επόμενη ημέρα, πώς ακριβώς θα διαφυλαχθεί η "επανάσταση"; Πώς θα αποτρέψουμε τις κινήσεις του συστήματος να επαναφέρει την τάξη; Η ανάμιξη του στρατού θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη σε μια τέτοια περίπτωση; Θα αντιμετωπίσουμε πάνοπλους στρατιώτες με πέτρες και μπουκάλια; Δεν είμαι κατά της βίας γενικά, με προβληματίζει όμως που οι τακτικές του χώρου βασίζονται περισσότερο στην παρορμητικότητα παρά στον σχεδιασμό. Η  ίδια έλλειψη σχεδιασμού είναι εμφανής και στην αντιμετώπιση της ΧΑ. Διότι το ξύλο στους φασίστες μπορεί να αποτελεί μια κάποια εκτόνωση, αλλά δεν μπορεί να αναχαιτίσει τον φασισμό. Το ξύλο θα κάνει τον φασίστα ακόμα πιο φασίστα, με τον ίδιο τρόπο (αλλά όχι τον ίδιο λόγο) που το ξύλο από τα ΜΑΤ δεν θα βγάλει απ' τον αγωνιστή την αγωνιστικότητα του. Η Χρυσή Αυγή είναι μέρος του συστήματος, του ίδιου συστήματος που επιστρατεύει τα ΜΜΕ και τα ΜΑΤ και ως κομμάτι του συστήματος θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Θεωρώντας την ΧΑ ως αυτοτελές κίνδυνο, ενισχύουμε την ψευδαίσθηση της αντισυστημικότητας της. Όταν τασσόμαστε ενάντια στην Χρυσή Αυγή, τασσόμαστε απέναντι στα Αφεντικά, με τον ίδιο τρόπο που μια πέτρα ενάντια στα ΜΑΤ στοχεύει τα Αφεντικά τους.

Ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα του 2012 μυρίζει μούχλα και κλεισούρα. Ένας χώρος, που υποτίθεται ότι αποτελείται από τους πιο ανοιχτόμυαλους ανθρώπους της κοινωνίας, παρουσιάζει αγκυλώσεις και σημάδια δογματισμού. Αν είμαι αυστηρός, είναι γιατί ο χώρος δεν έχει αντιληφθεί την ιστορική του ευθύνη ως ο τελευταίος "καθαρός" ιδεολογικός χώρος. Απόμεινε ο μόνος που στέκει ακόμα απέναντι από το σύστημα. Οπότε, αν δεν αναλάβουμε εμείς να δώσουμε λύσεις για να απαλλαχθεί επιτέλους η κοινωνία από όσους την καταδυναστεύουν, δεν μπορεί κανένας. Ο φετινός χειμώνας προβλέπεται εκρηκτικός, η κοινωνία θα αναζητήσει διέξοδο από την εξαθλίωση. Εάν το κίνημα θέλει να αποκτήσει δυναμική και να αποτελέσει πραγματικό κίνδυνο για το σύστημα, θα πρέπει επιτέλους να επανεξετάσει τη σχέση του με την κοινωνία.

Γιατί στα μάτια ενός ουδέτερου παρατηρητή, που δεν γνωρίζει πολλά για την Αναρχία, ο αναρχικός δεν διαφέρει ιδιαίτερα απ' τον φασίστα. Για τους περισσότερους συμπολίτες μας, η Αναρχία αποτελεί κάτι απροσδιόριστα επικίνδυνο. Μπορεί το σύστημα να έχει συμβάλλει πολύ στην εσωστρέφεια του χώρου, επιστρατεύοντας όλα του τα μέσα για να τον περιθωριοποιήσει, αλλά ο κι χώρος φαίνεται να έχει προσαρμοστεί στο περιθώριο. Η κοινή γνώμη, όμως, αποτελεί το βαρόμετρο για οποιαδήποτε αλλαγή της κοινωνίας, οπότε η εσωστρέφεια του κινήματος δεν γίνεται να συνεχιστεί. Αν ο χώρος θέλει να αποκτήσει δυναμική,  θα πρέπει να κερδίσει ένα κομμάτι της κοινωνίας. Και για να το καταφέρει θα πρέπει να επιστρατεύσει άλλα μέσα, πιο ευρηματικά. Ίσως ακόμα και το χιούμορ. Πρωτίστως, όμως, θα πρέπει να επανασυστηθεί στην κοινωνία. Να εξηγήσει ποιος είναι ο Αναρχικός, γιατί βρίσκεται στον δρόμο, τι ακριβώς επιδιώκει και τι πιστεύει.

Οφείλει να εξηγήσει ότι η Αναρχία δεν είναι μια ακόμα πολιτική θεωρία, αλλά μια ολόκληρη κοσμοθεωρία, ένας τρόπος ζωής. Δεν είναι ο Μπακούνιν, ο Μαλατέστα ή η αταξική κοινωνία. Ούτε οι γενικές συνελεύσεις, οι διαδηλώσεις και τα πάρτι οικονομικής ενίσχυσης. Αναρχία είναι η απελευθέρωση του Ανθρώπου από όσα τον κρατούν μικρό. Είναι η απαλλαγή από κάθε είδους αγκύλωση σε έννοιες ή ιδέες. Και Αναρχικός είναι ο άνθρωπος που έχει υποψιαστεί το μέγεθος της ύπαρξης του σε τέτοιο βαθμό, που να φαντάζει πια αδιανόητο να υπακούει σε κάτι έξω από την ίδια του τη συνείδηση.

Θα πρέπει, τέλος, να εξηγήσει ότι στην ουσία της η Αναρχία δεν είναι ταξικός αγώνας. Είναι αγώνας για την απελευθέρωση του Ανθρώπου. Πως ο Άνθρωπος είναι φύσει Αναρχικός. Ότι δεν ξεχώρισε από τα άλλα όντα για τη δύναμη ή την ταχύτητα του, εκείνο που τον διέκρινε ήταν η ανυπακοή του. Πως όταν η φύση, η μόνη πραγματική εξουσία, όρισε στον Άνθρωπο να ζει κυνηγημένος από τα πιο δυνατά του ζώα, ο Άνθρωπος την αμφισβήτησε και έφτιαξε εργαλεία και όπλα. Όταν του απαγόρευσε τις πτήσεις, έφτιαξε δικά του φτερά. Κάθε σκαλοπάτι στην ανάβαση του ανθρώπου απ' την κατάσταση του ανθρωποειδούς στην κατάσταση του Ανθρώπου είναι προϊόν ανυπακοής. Και κατ' επέκτασιν, προϊόν της τάσης του για ελευθερία, κινητήρια δύναμη της εξέλιξης του. Μια εξέλιξη που δεν μπορεί να διακοπεί, μπορεί όμως να περιοριστεί. Και αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος του συστήματος, να περιορίσει την εξέλιξη του Ανθρώπου σε σαφή  πλαίσια, παρατείνοντας την στάση του στην παρούσα κατάσταση. Ως παρούσα κατάσταση ορίζω την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σε κάθε της μορφή, από την δουλεία και την μισθωτή εργασία, ως τον πατέρα-θεό και τον σύζυγο-αφέντη). Για αυτό επιδιώκουμε το τέλος του συστήματος, για να γίνουμε Άνθρωποι.

Ελληνοέλληνας

"...Το πράγμα έχει και περιγραφή και ερμηνεία. Μέσα στη χώρα, μέσα στην παιδεία δηλαδή και την παράδοση μας, εμείς περνάμε τους εαυτούς μας λιοντάρια, εκεί που οι έξω από τη χώρα μας βλέπουνε ποντίκια. Θαρρούμε πως είμαστε τα παιδόγγονα του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου. Οι ξένοι όμως σε μας βλέπουνε τις μούμιες που βρεθήκανε σε κάποια ασήμαντα Μασταβά.

Γιατί; Τα διότι είναι πολλά. Όλα όμως συρρέουν σε μια κοίτη. Σε μια απλή εξίσωση με δύο όρους και ένα ίσον. Είναι ‘τη: Νεοέλληνες ίσον Ελληνοεβραίοι.
Αν εφαρμόσουμε αυτή την εξίσωση στα πράγματα, θα μας δώσει δύο γινόμενα. Το πρώτο είναι ότι ζούμε σε εθνική πόλωση. Το δεύτερο, ακολουθία του πρώτου, ότι ζούμε χωρίς εθνική ταυτότητα. Οι Νεοέλληνες είμαστε ένα γέννημα μπασταρδεμένο και νόθο. Ούτε ίπποι ούτε όνοι, ούτε όνισσες ούτε φοράδες. Είμαστε μούλοι. Δηλαδή μουλάρια. Και τα μουλάρια δε γεννούν.

Ότι οι Νεοέλληνες είμαστε Ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής: Ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε Έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σα να είμαστε Εβραίοι. Αυτή είναι η αντίφαση. Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Και το τελευταίο τούτο σημαίνει πολλά. Στην πιο απλή διατύπωση, σημαίνει νά ‘σαι τουρκόγυφτας, και να ζητάς να σε βλέπουν οι άλλοι πρίγκιπα. Σημαίνει νά ‘σαι η μούμια των Μασταβά, και να ζητάς από τους Ευρωπαίους να σε βλέπουν ιδιοκτήτη της Ακρόπολης. Σημαίνει να σε θωρείς λιοντάρι, και οι ξένοι να σε λογαριάζουνε πόντικα.

Είναι μεγάλη ιστορία να πιαστώ να σε πείσω, ότι οι Νεοέλληνες από τους αρχαίους έχουμε μόνο το τομάρι που κρέμεται στο τσιγκέλι του σφαγέα, θέλει κότσια το πράμα. Θέλει καιρό και κόπο. Θέλει σκύψιμο μέσα μας, και σκάψιμο βαθύ. Και κυρίως αυτό: θέλει το μεγάλο πόνο.

Θα σε καλέσω όμως σ’ έναν απλό περίπατο. Θα κάνουμε ένα πείραμα, που λένε οι φυσικοί. Για νά ‘χουμε αποτέλεσμα έμπεδο. Και η γνώση που θα κερδίσουμε νά ‘ναι σίγουρη. Θα επιχειρήσουμε μια στατιστική έρευνα. Θα διατρέξουμε τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη. Από το χωριό Πυρσόγιαννη της Ηπείρου ως την επαρχία Βιάνου της Κρήτης. Από τη Νίψα και τις Σάππες της Θράκης ως το Παραλίμνι της Κύπρου, κι ως την άκρη το Ταίναρο. Θα ρωτήσουμε Νεοέλληνες απ’ όλες τις τάξεις και όλα τα επίπεδα. Γυναίκες και άντρες, γερόντους και παιδιά, αγράμματους και επιστήμονες, φτωχούς και πλούσιους, ακοινώνητους και αριστοκράτες, πουτάνες και καλόγριες, ξωχάρηδες και αστούς, φιλέρημους και χαροκόπους. Για νά ‘ναι το δείγμα μας ευρύ και πλήρες, που λένε οι γραφειοκράτες. Όλα ετούτα τα αθώα και ανυποψίαστα πλήθη θα τα ρωτήσουμε δυό τρεις ερωτήσεις από το Ελληνικό, κι άλλες τόσες από το Εβραίικο.

Στο Ελληνικό λοιπόν. Να μας ειπούν τι γνωρίζουν για την αρχαία Ελλάδα. Ζητούμε μια γνώση σοβαρή και υποψιασμένη. Όχι φολκλόρ και γραφικότητες. Γιατί γνώση της Ελλάδας είναι εκείνο που ξέρουμε να το ζούμε κιόλας. Όχι δηλαδή ο Ηρακλής μωρό έπνιξε τα φίδια· ότι ο Αρχιμήδης εχάραζε κύκλους στην άμμο, ούτε τάν ή επί τάς, μέτρον άριστον, ο Μινώταυρος στην Κρήτη και το πιθάρι του Διογένη, ούτε αν ξέρουν πως η ψωλή του Δία εγίνηκε κεραυνός και χτύπησε τους σχιστούς λειμώνες της Ολυμπιάδας, για να γεννήσει στο Φίλιππο τον Αλέξανδρο. Τέτοια γνώση της κλασικής Ελλάδας θά ‘τανε τουρισμός στην Τυνησία. Η φουστανέλα και το κόκκινο φέσι στη Μελβούρνη και στην Πέμπτη Λεωφόρο κατά τις εθνικές γιορτές. Θα ζητήσουμε γνώση ουσίας. Να μας ειπούνε, δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντίνος, Διογένης Λαέρτιος, Αγελάδας, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ο Ρηγίνος, Πυθέας, που στον καιρό μας αντίστοιχα σημαίνουν Αϊνστάιν, Δαρβίνος, Μπετόβεν, Έγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλανκ, Ροντέν, Κολόμβος. Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης, όπως σφαίρας στον Εμπεδοκλή, κενό στο Δημόκριτο, εκπύρωση στον Ηράκλειτο, μηδέν στον Παρμενίδη, κατηγορία στον Αριστοτέλη, τόνος στους Στωικούς. Να μας ειπούν οι κάθε λογής Έλληνες επιστήμονες τι τους λέει η λέξη ψυχρά φλογί στον Πίνδαρο, μεταδάλλον αναπαύεται στον Ηράκλειτο, δακρυόεν γελάσασα στον Όμηρο, χαλεπώς μετεχείρισαν στο Θουκυδίδη. Να μας ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι, έξω από τα σχολικά κολυβογράμματα, έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο τρεις διάλογους του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους του Πινδάρου, την Ωδή στην αρετή του Αριστοτέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. (Και αυτό δεν είναι ραψωδία). Και για να μας πιάσει τεταρταίος και καλπάζουσα, να μας ειπεί ποιος γνωρίζει και διδάσκει από τους ειδικούς προφεσσόρους στα πανεπιστήμια ότι οι τρεις τραγικοί ποιητές μας στη βάση τους είναι φυσικοί επιστήμονες, ότι στη διάλεξη του για την αρετή ο Πλάτων έκαμε στους ακροατές του ένα μάθημα γεωμετρίας, ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δωρικό, και όχι ιωνικό καλλιτέχνημα, ότι η διδασκαλία τραγωδίας στο θέατρο ήταν κήρυγμα από άμβωνος, ότι η θρησκεία των Ελλήνων ήταν αισθητική προσέγγιση των φυσικών φαινομένων.

Δε νομίζω, αναγνώστη μου, ότι σε όλα αυτά τα επίπεδα η έρευνα μας θα δώσει ποσοστά γνώσης και κατοχής σε βάθος του κλασικού κόσμου από τους Νεοέλληνες που να υπερβαίνουν τους δύο στους χίλιους. Τι φωνάζουμε τότε, και φουσκώνουμε, και χτυπάμε το κούτελο στο μάρμαρο ότι είμαστε Έλληνες; Για το θεό δηλαδή. Παράκρουση και παραφροσύνη.

Θα μου ειπείτε:
- Μήπως και οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν σε τέτοιο βάθος την αρχαία Ελλάδα;
Θα σας ειπώ:
- Όχι. Αλλά οι Ευρωπαίοι δεν καυχιούνται ότι είναι Έλληνες, όπως εμείς. Καυχιούνται ότι είναι Γάλλοι, και Ιταλοί, και Βέλγοι. Γιατί αυτό είναι στην ουσία της η αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι τα πασουμάκια του Ηρακλή στο παλάτι της Ομφάλης. Ούτε ο Οδυσσέας με το παλούκι του στη σπηλιά του Κύκλωπα. Η αρχαία Ελλάδα είναι ένας πολιτισμός ασύγκριτος. Μια κοσμοθεωρία πλήρης. Ένας τρόπος ζωής ολοκληρωμένος και τέλειος. Είναι η πιο κοντά στη φύση και στη φυσική ιδιότητα κοινωνία, που έσωσε να δημιουργήσει ο άνθρωπος.

Δεν είναι τυχαίο που λέξεις ελληνικές, όπως μουσική, θέατρο, οργασμός, φιλοσοφία, μαθηματικά, φυσική, δημοκρατία, γεωμετρία, πολιτική, περάσανε σε όλες τις γλώσσες των εθνών του OHE σήμερα. Και με τις λέξεις αυτές ζουν και δηλώνουν τις βαθύτερες ουσίες του ανθρώπινου βίου τα δισεκατομμύρια του πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο, που όχι μόνο ο πλανήτης αλλά και ο ουρανός, το σύμπαν ολόκληρο είναι κατάσπαρτο με τις ελληνικές λέξεις και με τα ελληνικά γράμματα που ονομάζουν διεθνώς τους αστερισμούς, και τους φωτεινότερους αστέρες του κάθε αστερισμού. Όχι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εκείνο που είναι τυχαίο, είναι πως ο λαός που κατοικεί σήμερα στη χώρα που παλαιά την εκατοίκησαν οι Έλληνες, ονομάζουνται Έλληνες. Η έρευνα μας έδειξε ότι μόνο Έλληνες δεν είναι. Γιατί τους Έλληνες ούτε τους βλέπουν ούτε τους γνωρίζουν.

Από το Ελληνικό ερχόμαστε στό Εβραίικο. Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και το πλήρες, αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωϋσής, Αβραάμ, Ησαΐας, Ηλίας με το άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, ο Δαναήλ στο λάκκο, η Σάρα που γέννησε με εξωσωματική. Και όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και τις πράξεις ή τις αξίες που εκφράζουν αυτά τα ονόματα. Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην τους ξεύρει τούτους τους Εβραίους; Δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος στις Σποράδες, ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη. Εδώ τα ποσοστά αντιστρέφουνται. Στους χίλιους Νεοέλληνες τα ναι γίνουνται εννιακόσια τόσα, και τα όχι δύο. Και δεν ξεύρουν μόνο τα ονόματα, αλλά είναι έτοιμοι να σου κάνουν αναλύσεις στην ουνιβερσιτά και στην ακαντέμια για τις ηθικές και άλλες αξίες που εκφράζει το κάθε όνομα.

Το ίδιο συμβαίνει και για φράσεις όπως Προς Κολασσαεΐς, Προς Κορινθίους, Έκ τοϋ κατά Λουκάν. Εδώ μάλιστα μεγάλος αριθμός Νεοελλήνων ξεύρει απόξω ολόκληρα χωρία και περικοπές. Το ίδιο συμβαίνει, αν τους ειπείς για τόπους όπως Ιορδάνης, Γαλιλαία, Γεσθημανή (sic), Όρος Σινά, Καπερναούμ, Τιβεριάς. Αν όμως τους ειπείς για Βάσσες ή Φιγαλία, για Αργινούσες ή Πλημμύριον, για Περίπατο ή Κήπο (περιπατητικοί, επικούρειοι), σου απαντούν, όπως ο Μακρυγιάννης. Όταν είδε το Σκούρτη και τους άλλους ναυάρχους στα όρη να οδηγούν σε μάχη τους στρατιώτες του Νικηταρά με ναυτικά παραγγέλματα:
- Τι όρτζα, πότζα, και γαμώ το καυλί του μας λέει ο κερατάς;

Το ίδιο συμβαίνει, αν ζητήσεις να σου αναλύσουν την επί του Όρους Ομιλία, ή να σου τραβήξουνε διάλεξη περί νηστείας, περί προσευχής, περί του «Δεύτε οι ευλογημένοι…». Ο κάθε Νεοέλληνας εδώ είναι πτυχιούχος και ειδήμονας. Είναι κληρονόμος και καθηγητής. Ξέρει να ταΐσει άχυρα το σκυλί του, και κόκαλα το γαϊδούρι του. Γνώση και πίστη και σοφία, που να ιδούν τα μάτια σου και να μην πιστεύει ο νους σου...."

Διαβάστε περισσότερα: Ο Ελληνοέλληνας (Δημήτρης Λιαντίνης) - Η σχιζοφρένεια ενός λαού χωρίς ταυτότητα | Πάρε-Δώσε http://www.pare-dose.net/?p=3018#ixzz23Y1FF4ey

Άνθρωπος και άνθρωπος

Δεν λατρεύω τους μετανάστες. Μπορώ να πω ότι οι περισσότεροι μετανάστες με αφήνουν αδιάφορο, με τον ίδιο τρόπο που ο τάδε, που μένει σε μια γειτονιά της Λάρισας και αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται να πάει στη δουλειά, μ ενδιαφέρει ελάχιστα. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να υπερασπίζομαι έναν "ξένο"; Έναν βρώμικο, εξαθλιωμένο, άγριο άνθρωπο; Για να απαντήσω, πρέπει πρώτα κάτι να διευκρινισθεί. Ακούμε συνεχώς ότι οι "λαθρομετανάστες" προέρχονται από υποανάπτυκτες, τριτοκοσμικές χώρες κτλ. Ενώ συνήθως προσπερνάμε αυτή την πληροφορία, έχει σημασία να αποσαφηνίσουμε το γιατί οι χώρες αυτές παραμένουν τριτοκοσμικές και κατά πόσο έχουμε συμβάλλει οι ίδιοι για να παραμένουν σε τόσο δεινή θέση. Η απάντηση είναι απλή, οι χώρες αυτές δεν εξαθλιώθηκαν από φυσικές καταστροφές ή ξηρασία, αλλά επειδή η Δύση, στην οποία υπερηφανευόμαστε ότι ανήκουμε, τις έχει ξεζουμίσει. Τις πολυτέλειες που γευτήκαμε τις τελευταίες δεκαετίες τις εξασφαλίσαμε από την εκμετάλλευση τριτοκοσμικών πολιτών, είτε εργαζόμενων στην Ελλάδα, είτε στις χώρες τους. Οι μετανάστες φεύγουν απ' τις εξαθλιωμένες χώρες τους, από το σπίτι τους, γιατί δεν έχουν να φάνε. Και έρχονται εδώ, και τους διώχνουμε μακριά μην κινδυνέψουν τα καλά μας τα σερβίτσια. Δεν αγαπώ παραπάνω τον μετανάστη, οι τύψεις με κάνουν να τον στηρίζω, νιώθω ένοχος για την εξαθλίωση του. Και θα ήθελα οι πολίτες άλλων χωρών, πιο αναπτυγμένων από την Ελλάδα, να κατανοήσουν πόση ευθύνη έχουν εκείνοι για την άδικη κατάσταση της Ελλάδος σήμερα.

Κάποτε αναρωτιόμουν πώς συνέβη και μια κοινωνία όπως της Γερμανίας στον Μεσοπόλεμο να έγινε τόσο απάνθρωπη. Οι μέρες που ζούμε μου έλυσαν την απορία. Ο "λαθρομετανάστης" στην Ελλάδα της Χρυσής Αυγής είναι ο Εβραίος της ναζιστικής Γερμανίας. Ο Έλληνας, ο ταπεινωμένος Ευρωπαίος, βρήκε στη δόξα της πατρίδας και στη δίωξη των μεταναστών την παρηγοριά που έψαχνε καιρό, κάπου να πατάει να ψηλώνει. Το παιδάκι της 'Ε δημοτικού που τις τρώει απ'το παιδί της ΣΤ' και δέρνει το παιδί της Δ' για εξιλέωση.

Εν έτει 2012 μ.χ, η Ελλάδα ζει μέρες φασισμού. Ο Ξένιος Δίας είναι φασισμός. Αν έχεις βρεθεί απέναντι σε ΜΑΤ, έχεις γνωρίσει το μένος τους. Τη βία, την ψυχρότητα, τον φόβο. Σκέψου να βρεθείς μπροστά τους εντελώς απροστάτευτος από τα δικαίωματα που σου 'χουν παραχωρηθεί. Χωρίς τον νόμο να σε προστατεύει. Οι καταγγελίες γα βασανισμό κρατουμένων είναι καθημερινές. Οι φωνές των βασανισμένων δεν ακούγονται, αλλά ακούγονται παντού οι κραυγές "έξω οι ξένοι" για να καλύπτονται οι ψίθυροι των συμφωνιών που κλείνονται κάτω από τη μύτη μας.

Ντρέπομαι τις τελευταίες μέρες για τους Έλληνες. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι μια αντιεπανάσταση, ένα βήμα πίσω στην εξέλιξη του Ανθρώπου. Μετά από πάρα πολλά χρόνια, η ελληνική κοινωνία επαναθεώρησε το ποιόν θεωρεί Άνθρωπο και ποιον άνθρωπο. Και επειδή τραγωδία χωρίς ειρωνεία είναι λειψή, οι Έλληνες, ο λαός της λαμογιάς, των αυθαιρέτων, της φοροδιαφυγής και του λαδώματος, αποφάσισαν ότι εκείνο το χαρακτηριστικό, που θα διακρίνει τους Ανθρώπους απ' τους ανθρώπους, θα είναι η νομιμότητα. Οι παραχαράκτες της ίδιας τους της ιστορίας  αποφάσισαν ότι οι Άνθρωποι πρέπει να ορίζονται με χαρτιά και σφραγίδες.

Ίδωμεν

Περί της επικοινωνιακής πολιτικής της Χρυσής Αυγής

"Ο Έλληνας πληρώνει χρυσό το ηλεκτρικό ρεύμα για την καλοπέραση των συνδικαλιστών της ΔΕΗ, για την τρόικα, τώρα και για τα φωτοβολταϊκά. Η εκμετάλλευση της ελληνικής ενέργειας (πετρέλαιο - φυσικό αέριο) αρκεί για να καλυφθούν οι ανάγκες της χώρας. Αντ' αυτού η συγκυβέρνηση του μνημονίου τσακίζει τον Λαό με νέες αυξήσεις."

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί δελτίο τύπου του "κόμματος" του Μιχαλολιάκου επί του θέματος της αύξησης των τιμολογίων της ΔΕΗ. Το παραθέτω διότι το θεωρώ ενδεικτικό της επικοινωνιακής πολιτικής της Χρυσής Αυγής. Ως γνήσια τέκνα του Γκέμπελς και των μεθόδων του, γνωρίζουν που πρέπει να στοχεύσουν και πώς, αφού ακόμα και η γλώσσα και η έκταση του κειμένου δεν έχουν αφεθεί στην τύχη. Χωρίς κανένα ίχνος ουσίας ή επιχειρήματος, καταγγέλλει σύστημα και Αριστερά χωρίς να προτείνει απολύτως τίποτα. Διότι, ως γνωστόν, ο σκοπός της Χρυσής Αυγής δεν είναι η επίλυση των προβλημάτων των κατοίκων της χώρας. Γι' αυτό, πέρα από το γνωστό σύνθημα "Έξω οι ξένοι" και την απαίτηση για προστασία των συνόρων από την παράνομη μετανάστευση με νάρκες και πυραύλους, η Χρυσή Αυγή δεν έχει προτείνει απολύτως τίποτα για την έξοδο από την κρίση. Παραδείγματος χάριν, στην πρόταση "εκμετάλλευση της ελληνικής ενέργειας" δεν γίνεται κανένας απολύτως λόγος για το πώς θα αξιοποιηθεί, από ποιους και τι τελικά θα κερδίσει ο μέσος Έλληνας. Το μήνυμα είναι σαφές: "Υπάρχει λύση, η Ελλάδα είναι γαμάτη αλλά το σύστημα και η Αριστεροί συνδικαλιστές δεν την αφήνουν να φωτίσει ξανά στον κόσμο". Ο πατριωτισμός είναι προϊόν ευπώλητο σε έναν ταπεινωμένο λαό. Μέσα από την ανάδειξη ενός νοητού εχθρού, πότε ο μετανάστης και πότε οι γείτονες χώρες, κατάφερε να εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες και να διογκωθεί. 

Θα ήταν όμως λάθος να θεωρήσουμε ότι όλοι οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής προήλθαν από τη στάση της απέναντι στο μεταναστευτικό ζήτημα και τον εθνικισμό εν γένει. Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δεν είναι ένα ομοιογενές σύνολο. Ένα μέρος τους όντως γοητεύεται απ' τις ρατσιστικές της θέσεις. Είναι οι ίδιοι που ούρλιαζαν "δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ" στην Ομόνοια, ο πυρήνας της Χρυσής Αυγής. Όμως μαζί με την εθνικιστική της στάση, η Χρυσή Αυγή βασίστηκε σε κάτι ακόμα πιο δυνατό. Δίπλα σ'αυτούς που ούρλιαζαν "μολών λαβέ", υπάρχουν και εκείνοι που, ιδιαίτερα μετά το περιστατικό Κασιδιάρη- Κανέλλη, πίστεψαν στον αντισυστημικό χαρακτήρα της ως απάντηση σε ένα πολιτικό σύστημα τόσο διεφθαρμένο που να απαιτούνται ακραίοι χειρισμοί για να διορθωθεί. Αυτός ο χαρακτήρας ήταν που γοήτευσε τους "αγανακτισμένους" πολίτες της χώρας, τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι "δεν κοιμούνται πια", αλλά ούτε έχουν "ξυπνήσει". Εκείνους που μισούν μεν το σύστημα, εντούτοις δεν έχουν καμία υποψία για τις πραγματικές του διαστάσεις. Η πεποίθηση περί αντι-συστημικότητας δεν επικρατεί μονό στους ψηφοφόρους της. Φαίνεται πως υπάρχουν πολλοί που, αν και τη θεώρησαν πολύ ακραία για να τη στηρίξουν με την ψήφο τους, ωστόσο τη βλέπουν με συμπάθεια, ακριβώς εξ αιτίας του αντι-συστημικού χαρακτήρα που προωθεί. Παραδόξως, οι τελευταίοι αποτελούν και την μεγαλύτερη απειλή. Διότι ο κίνδυνος δεν είναι η αύξηση όσων την στηρίζουν ενεργά με την ψήφο τους. Η πολύ μικρή προσέλευση κόσμου στο κάλεσμά της στη Νίκαια δείχνει ότι οι ψηφοφόροι της δεν είναι στο μεγαλύτερό τους μέρος "χρυσαυγίτες", προσωπικός στρατός του Μιχαλολιάκου. Το βαρόμετρο για την περαιτέρω πορεία της Χρυσής Αυγής είναι η στάση της κοινής γνώμης απέναντί της. Και όσο συντηρεί τον αντι-συστημικό της χαρακτήρα, ο κίνδυνος αυξάνει.

Δεν νομίζω ότι οι σκεπτόμενοι πολίτες χρειάζονται πολλά επιχειρήματα για να κατανοηθεί η πραγματική φύση του κόμματος του Μιχαλολιάκου. Η Χρυσή Αυγή δεν φτιάχτηκε για να τα βάλει με το σύστημα, διότι πολύ απλά, είναι γέννημα του συστήματος με συγκεκριμένες εντολές. Σκοπός της είναι η παρεμπόδιση της προλεταριοποίησης των εξαθλιωμένων πολιτών, φουσκώνοντας με κενά λόγια την πληγωμένη τους εθνική υπερηφάνεια, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη από τον πραγματικό της εχθρό. Ο ρόλος της μέσα στο σύστημα επιβεβαιώνεται από την στάση άλλων μερών του συστήματος - τα Μ.Μ.Ε και η Αστυνομία - απέναντί της. Τις προάλλες, η χαρούμενη εικόνα των χρυσαυγιτών να μοιράζουν τρόφιμα κατέκλυσε τα κανάλια, σε μια προσπάθεια αγιοποίησης της. Ακόμα πιο πονηρή όμως ήταν μια άλλη εικόνα, του αλαφιασμένου βουλευτή της να κυνηγά έναν αστυνομικό που τάχα πήγε να εμποδίσει την "γιορτή ανθρωπιάς" που είχε στηθεί στο Σύνταγμα. Σε μια κίνηση γεμάτη υποσυνείδητο συμβολισμό, ο αγανακτισμένος βουλευτής τα βάζει με το σύστημα, βρίζοντας όχι την Αστυνομία στο σύνολό της, αλλά τους "διεφθαρμένους" Στρατηγούς της. Όσοι γνωρίζουν βέβαια τις σχέσεις της Χρυσής Αυγής με την αστυνομία και την στήριξη που χαίρει απ' αυτή, δεν πείσθηκαν απ' την στημένη εικόνα. Αλλά, όπως ανέφερα προηγουμένως, η Χρυσή Αυγή δεν απευθύνεται σε αυτούς. 

Η αριστερά προσπάθησε να αναχαιτίσει την άνοδο της Χρυσής Αυγής στοχεύοντας στην ανάδειξή της ως νεοναζιστική συμμορία. Απέτυχε. Αφενός, διότι η ξενοφοβία, ενισχυμένη από το αίσθημα της ανασφάλειας που τροφοδότησαν απλόχερα τα Μ.Μ.Ε., δημιούργησε την απαίτηση για άμεση λύση του μεταναστευτικού προβλήματος με οποιονδήποτε τρόπο. Αφετέρου, φάνηκε ότι μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων της δεν πίστεψε στις καταγγελίες περί ναζισμού, θεωρώντας τις ως άμυνα του συστήματος απέναντι στην απειλή της Χρυσής Αυγής. Έχοντας ήδη οικοδομήσει έναν κίβδηλο αντι-συστημικό χαρακτήρα, επέτυχε, και πάλι με τη βοήθεια των Μ.Μ.Ε., να αποκρούσει τις καταγγελίες.   

Στο ερώτημα, λοιπόν, πώς θα αναχαιτισθεί η Χρυσή Αυγή, η απάντηση έχει ήδη δοθεί σε πολλά άρθρα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο: η συντονισμένη προσπάθεια των αντιφασιστικών δυνάμεων για αποκάλυψη της πραγματικής της φύσης ως γνήσιο τέκνο του συστήματος. Η στάση της στο θέμα της ΑΤΕ αποτέλεσε μια ρωγμή στην φαινομενικά άτρωτη πανοπλία της. Με βάση τον συσχετισμό δυνάμεων στην Βουλή, δεν θα είναι η μοναδική φορά που η στάση της ΧΑ θα κρίνει την σύσταση ή μη μιας εξεταστικής επιτροπής. Κάθε φορά που η Χρυσή Αυγή συντάσσεται με το σύστημα, δίνεται μια ευκαιρία για να αποκαλύψουμε τις πραγματικές της προθέσεις. Αλλά η στάση της στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου δεν είναι το μόνο τρωτό της σημείο. Οι σχέσεις του αρχηγού της με την ΚΥΠ και επομένως το σύστημα, η σύνδεση μελών της με την "νύχτα" και την Μαφία αλλά και περιπτώσεις όπως οι αδιαφανείς προσλήψεις στελεχών της σε δημόσιες θέσεις αποτελούν "ολισθήματα" που πρέπει να αναδειχθούν. Κυρίως, όμως, οφείλουμε να αναδείξουμε την προστασία που χαίρει απ' την αστυνομία. Ανάμεσα σ' όσους υποστηρίζουν, ενεργά ή μη, την Χρυσή Αυγή, βρίσκονται άνθρωποι που βίωσαν την κρατική καταστολή στο πετσί τους 2 χρόνια τώρα. Γνώρισαν τα ΜΑΤ, τους ΔΙΑΣ και τους ΔΕΛΤΑ και το πόσο αγαπούν να προστατεύουν το σύστημα. Η εμπειρία αυτή έχει εντυπωθεί βαθιά στην μνήμη αυτών των ανθρώπων και θα μπορούσε να επηρεάσει την στάση τους απέναντι στην Χ.Α αν ανακάλυπταν την σχέση της με την αστυνομία. 

Υγ; Για πλήθος πολιτών, ο αναρχικός χώρος έχει εσφαλμένα συνδεθεί με το σύστημα. Η αστεία εικόνα των αγανακτισμένων να φωνάζουν ως όχλος "Ασφαλίτες, Ασφαλίτες" το περασμένο καλοκαίρι στην επίθεση απέναντι στα ΜΑΤ που προστάτευαν τη Βουλή, δείχνει ότι ο κόσμος είναι όντως αποπροσανατολισμένος, συνδέοντας τη δράση ασφαλιτών με τον αγώνα του Αναρχικού/Αντι-εξουσιαστικού χώρου. Η ευθύνη, βέβαια, βαραίνει και τον "χώρο", αφού έχει επιλέξει (και έχει αναγκασθεί εν μέρει) να κρατήσει αποστάσεις από την κοινωνία. Ίσως, ταυτόχρονα  με τη διόρθωση της εσφαλμένης εντύπωσης για την Χρυσή Αυγή, να δίνεται και η ευκαιρία στο "χώρο" να αναδείξει την αληθινή του φύση

Υγ2: Είναι βέβαιο πως το κείμενο δεν καλύπτει το ζήτημα πλήρως, μα δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Σκοπός είναι να εγείρει συζητήσεις πάνω στο θέμα της ανόδου του φασισμού και της αντιμετώπισής του. Οπότε, παρακαλείσθε θερμά να μην κρίνετε το κείμενο, αλλά να το συμπληρώσετε όπου εντοπίζετε ελλείψεις. Ο αγώνας είναι κοινός, οι θέσεις του ενός, ακόμα κι αν κρίνονται λάθος, δημιουργούν τις θέσεις του άλλου. Ευχαριστώ, συν-Άνθρωποι