Περί αποχής

"Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες"

Η γνωστή αυτή ρήση με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Παρ' όλα αυτά, στις εκλογές της 6ης Μαϊού πήγα και εγώ να ψηφίσω. Σκέφτηκα ότι επιβάλλεται να απαλλαγούμε απ' τη γαλαζοπράσινη συμμορία που ρήμαξε τη χώρα για δεκαετίες, ακόμα και αν η εναλλακτική (ΣΥΡΙΖΑ) δεν με κάλυπτε καθόλου. Στην δεύτερη δεν συμμετείχα. Η προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων μου απέδειξε ότι κανένα κόμμα δεν είχε την πρόθεση να τα βάλει με τους πραγματικούς δυνάστες μας. Κυρίως όμως, κατανόησα πως δεν είναι οι πολιτικοί το πρόβλημα, αλλά η ίδια η διαδικασία της εκπροσώπησης. Είναι μάλλον απίθανο, όπως έδειξε η πρόσφατη Ιστορία, κάποιος πολιτικός να προτάξει το δικό μου συμφέρον, και του κάθε ψηφοφόρου του, πάνω από το δικό του. Η διαφθορά είναι εγγενές πάθος αυτού του πολιτικού συστήματος.

Πολλοί φίλοι με επέπληξαν για την απόφαση μου να μην συμμετάσχω. Με χαρακτήρισαν απαθή και αδιάφορο που δεν ψήφισα κάποιον. Κάποιος μου είπαν ότι έτσι αφήνω τους άλλους να αποφασίζουν για μένα. Του απάντησα ότι εκείνος, ψηφίζοντας κάποιον για βουλευτή, έκανε ακριβώς το ίδιο. Δεν αμφιβάλλω ότι ένα μέρος του ποσοστού της αποχής είναι όντως προϊόν απάθειας. Αλλά για μένα η αποχή ήταν μια συνειδητή απόφαση, απέχω σημαίνει πώς δεν διαλέγω καμία από τις λύσεις που μου παρέχει το σύστημα, δεν αρκούμαι στις περιορισμένες επιλογές που επιβάλλει αυτού του είδους η Δημοκρατία. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι που μοιράζονται την ίδια άποψη για το σύστημα της εκπροσώπησης με εμένα και που επέλεξαν και εκείνοι την αποχή. Άνθρωποι που αγωνίζονται στον δρόμο και στην εργασία τους, όχι απολιτικ όντα που ξεχάστηκαν στην παραλία τη μέρα των εκλογών. Κάποιο μέρος του 40% της αποχής αποτελεί μια σιωπηρή διαμαρτυρία που δεν ακούγεται, κρυμμένο κάτω από το πέπλο της "αδιαφορίας". Οπότε αν θέλουμε να ακουστεί η διαμαρτυρία της αποχής, θα πρέπει να διαφοροποιήσουμε την αποχή ως πολιτική δράση από την αποχή ως απάθεια για την πολιτική.

Αν και η περίπτωση της Χρυσής Αυγής αποτελεί γνήσιο αποκύημα του συστήματος, είναι διδακτικό, διότι μας έδειξε πώς μπορεί κανείς να εκμεταλλευτεί τις "ελευθερίες" που έχει παραχωρήσει το σύστημα. Ίσως να μπορούμε να τοποθετήσουμε στην κοιλιά του συστήματος ένα σαράκι, ένα κόμμα διαμαρτυρίας, που δεν θα συμμετέχει στο σύστημα, αντιθέτως θα το απορρίψει. Ένα κόμμα που θα μετάσχει στην εκλογική διαδικασία με σκοπό να καταλάβει βουλευτικές θέσεις χωρίς να στέλνει εκπροσώπους στη Βουλή. Αντίθετα, θα προτείνει ένα παράλληλο σύστημα λήψης αποφάσεων με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, βασισμένο σε αυτόνομες οργανώσεις, από τις λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς μέχρι τα ανεξάρτητα σωματεία εργαζομένων.

Ο μακροπρόθεσμος, ίσως και ουτοπικός, στόχος είναι να γίνουν μια μέρα τα άδεια έδρανα περισσότερα απ' τα κατειλημμένα, να παύσει εκ των έσω ο θεσμός της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Σίγουρα το σύστημα δεν θα επιτρέψει την κατάργηση του, θα αντισταθεί. Αλλά για να το κάνει θα πρέπει να άρει βασικά πολιτικά δικαιώματα, θα πρέπει δηλαδή να βγάλει τη δημοκρατική  του μεταμφίεση και να δείξει το αληθινό πρόσωπο της Εξουσίας. Και αυτό είναι πάντα θετικό για τον Αγώνα. Αλλά ο βασικός στόχος είναι να τρολάρουμε το σύστημα. Και μαζί να δημιουργήσουμε ένα αντισυστημικό μέτωπο που να συσπειρώνει όσους θεωρούν το σύστημα εχθρό τους.

Υγ: Δεν θέλω να επεκταθώ περαιτέρω σε λεπτομέρειες, αν και το έχω σκεφτεί το εγχείρημα διεξοδικά. Προτιμώ όσοι βρίσκουν ενδιαφέρουσα την πρόταση να συμβάλουν στη διαμόρφωση της, οπότε, αν έχετε οποιοδήποτε σχόλιο, είναι ευπρόσδεκτο.