Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Το μπαλκόνι


Έχω ένα μέρος στο σπίτι

τόσο δα

απ' όπου βλέπω τον κόσμο

που δεν έφτιαξα εγώ

Έχει αυτοκίνητα, μια εκκλησία

δέντρα όπου δεν ενοχλούν

μπάρες, οδούς και κεραίες,

φράχτες και θέσεις πάρκινγκ

Πολλά απ' όσα βλέπω

θα φάνταζαν παράξενα

στον κόσμο που έφτιαξα εγώ

Κάποια άλλα

εντελώς παράλογα

Κι όμως καθετί στον έξω κόσμο

ό,τι δεν είναι δικό μου

είναι κάποιου άλλου

Κάποιος το διάλεξε στον κόσμο του





Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Περί αποχής


"Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες"

Η γνωστή αυτή ρήση με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Παρ' όλα αυτά, στις εκλογές της 6ης Μαϊού πήγα και εγώ να ψηφίσω. Σκέφτηκα ότι επιβάλλεται να απαλλαγούμε απ' τη γαλαζοπράσινη συμμορία που ρήμαξε τη χώρα για δεκαετίες, ακόμα και αν η εναλλακτική (ΣΥΡΙΖΑ) δεν με κάλυπτε καθόλου. Στην δεύτερη δεν συμμετείχα. Η προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων μου απέδειξε ότι κανένα κόμμα δεν είχε την πρόθεση να τα βάλει με τους πραγματικούς δυνάστες μας. Κυρίως όμως, κατανόησα πως δεν είναι οι πολιτικοί το πρόβλημα, αλλά η ίδια η διαδικασία της εκπροσώπησης. Είναι μάλλον απίθανο, όπως έδειξε η πρόσφατη Ιστορία, κάποιος πολιτικός να προτάξει το δικό μου συμφέρον, και του κάθε ψηφοφόρου του, πάνω από το δικό του. Η διαφθορά είναι εγγενές πάθος αυτού του πολιτικού συστήματος.

Πολλοί φίλοι με επέπληξαν για την απόφαση μου να μην συμμετάσχω. Με χαρακτήρισαν απαθή και αδιάφορο που δεν ψήφισα κάποιον. Κάποιος μου είπαν ότι έτσι αφήνω τους άλλους να αποφασίζουν για μένα. Του απάντησα ότι εκείνος, ψηφίζοντας κάποιον για βουλευτή, έκανε ακριβώς το ίδιο. Δεν αμφιβάλλω ότι ένα μέρος του ποσοστού της αποχής είναι όντως προϊόν απάθειας. Αλλά για μένα η αποχή ήταν μια συνειδητή απόφαση, απέχω σημαίνει πώς δεν διαλέγω καμία από τις λύσεις που μου παρέχει το σύστημα, δεν αρκούμαι στις περιορισμένες επιλογές που επιβάλλει αυτού του είδους η Δημοκρατία. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι που μοιράζονται την ίδια άποψη για το σύστημα της εκπροσώπησης με εμένα και που επέλεξαν και εκείνοι την αποχή. Άνθρωποι που αγωνίζονται στον δρόμο και στην εργασία τους, όχι απολιτικ όντα που ξεχάστηκαν στην παραλία τη μέρα των εκλογών. Κάποιο μέρος του 40% της αποχής αποτελεί μια σιωπηρή διαμαρτυρία που δεν ακούγεται, κρυμμένο κάτω από το πέπλο της "αδιαφορίας". Οπότε αν θέλουμε να ακουστεί η διαμαρτυρία της αποχής, θα πρέπει να διαφοροποιήσουμε την αποχή ως πολιτική δράση από την αποχή ως απάθεια για την πολιτική.

Αν και η περίπτωση της Χρυσής Αυγής αποτελεί γνήσιο αποκύημα του συστήματος, είναι διδακτικό, διότι μας έδειξε πώς μπορεί κανείς να εκμεταλλευτεί τις "ελευθερίες" που έχει παραχωρήσει το σύστημα. Ίσως να μπορούμε να τοποθετήσουμε στην κοιλιά του συστήματος ένα σαράκι, ένα κόμμα διαμαρτυρίας, που δεν θα συμμετέχει στο σύστημα, αντιθέτως θα το απορρίψει. Ένα κόμμα που θα μετάσχει στην εκλογική διαδικασία με σκοπό να καταλάβει βουλευτικές θέσεις χωρίς να στέλνει εκπροσώπους στη Βουλή. Αντίθετα, θα προτείνει ένα παράλληλο σύστημα λήψης αποφάσεων με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, βασισμένο σε αυτόνομες οργανώσεις, από τις λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς μέχρι τα ανεξάρτητα σωματεία εργαζομένων.

Ο μακροπρόθεσμος, ίσως και ουτοπικός, στόχος είναι να γίνουν μια μέρα τα άδεια έδρανα περισσότερα απ' τα κατειλημμένα, να παύσει εκ των έσω ο θεσμός της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Σίγουρα το σύστημα δεν θα επιτρέψει την κατάργηση του, θα αντισταθεί. Αλλά για να το κάνει θα πρέπει να άρει βασικά πολιτικά δικαιώματα, θα πρέπει δηλαδή να βγάλει τη δημοκρατική  του μεταμφίεση και να δείξει το αληθινό πρόσωπο της Εξουσίας. Και αυτό είναι πάντα θετικό για τον Αγώνα. Αλλά ο βασικός στόχος είναι να τρολάρουμε το σύστημα. Και μαζί να δημιουργήσουμε ένα αντισυστημικό μέτωπο που να συσπειρώνει όσους θεωρούν το σύστημα εχθρό τους.

Υγ: Δεν θέλω να επεκταθώ περαιτέρω σε λεπτομέρειες, αν και το έχω σκεφτεί το εγχείρημα διεξοδικά. Προτιμώ όσοι βρίσκουν ενδιαφέρουσα την πρόταση να συμβάλουν στη διαμόρφωση της, οπότε, αν έχετε οποιοδήποτε σχόλιο, είναι ευπρόσδεκτο.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Περί συστήματος

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το σύστημα, κάποιοι πιστεύουν ότι το έχουν κατανοήσει, ακόμα λιγότεροι υποψιάζονται τις πραγματικές του διαστάσεις. Δεν ξέρω κατά πόσον έχω αντιληφθεί σωστά τις διαστάσεις του αλλά θα επιχειρήσω να τις περιγράψω όπως τις αντιλαμβάνομαι.

Τι είναι το σύστημα; Το σύστημα είναι σχεδόν τα πάντα. Είναι ένα απείκασμα της πραγματικότητας που διαμορφώνεται με σκοπό την παραμονή της ανθρωπότητας στην σημερινή μορφή οργάνωσης της, διαμελισμένη σε τάξεις και έθνη. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος πυρήνας που οργανώνει το σύστημα ή αν η οργάνωση του είναι μοιρασμένη στα διάφορα κομμάτια του. Αυτό που γνωρίζω είναι πως το σύστημα οργανώνεται με στόχο την επιβίωση και ανάπτυξη του, προωθώντας τα πρότυπα που το εξυπηρετούν και καταστέλλοντας άμεσα ότι αποτελεί δυνητικά απειλή για την βιωσιμότητα του. Το αν πίσω από το σύστημα βρίσκονται Εβραίοι, Μασόνοι ή Εξωγήινοι δεν μας αφορά, αφού η ταυτότητα των δημιουργών του συστήματος δεν σχετίζεται με την αντιμετώπιση του.
 
Κάθε περιορισμός που τίθεται στον Άνθρωπο αποτελεί μέτρο του συστήματος, μια παρέμβαση με σκοπό την διαμόρφωση ενός συγκεκριμένου τύπου ανθρώπου. Από την ανατροφή των παιδιών μας μέχρι τις ερώτικες μας σχέσεις, και από τον τρόπο που διασκεδάζουμε έως τον τρόπο που κάνουμε σεξ, όλα είναι προϊόντα του συστήματος. Ακόμα και τα πιο φυσικά μας ένστικτα το σύστημα κατάφερε να τα χειραγωγήσει προς δικό του συμφέρον. Η ορμή για φαγητό, νερό και σεξ εξελίχθηκε σε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα ως καταναλωτισμός. Όμως πέρα από τα ένστικτα, το σύστημα κατάφερε να κατευθύνει πλήρως την σκέψη και την φυσική περιέργεια του ανθρώπου. Κυρίως μέσω της οργανωμένης θρησκείας, επέτυχε να ορίσει τη θέση του ανθρώπου στον κόσμο, τα όρια και την διαδρομή του. Η σημερινή κατάσταση του ανθρώπου, που καταδέχεται να υποτάσσεται αυτοβούλως σε άλλους ανθρώπους χωρίς κανέναν προφανή λόγω, είναι προιόν του συστήματος.

Έχει ενδιαφέρον να αναρωτηθεί κανείς από πότε κρατά το σύστημα. Να βρούμε τη στιγμή της ιστορικής μετάβασης από την μη ελεγχόμενη κοινωνία στην ελεγχόμενη. Δύσκολο να απαντήσουμε, διότι, προσωπικά, δεν μπορώ να ανακαλέσω ούτε μια στιγμή στην Ιστορία οπου η ανθρωπότητα δεν είχε εμπλακεί σε κάποιον πόλεμο. Αναφέρομαι στον πόλεμο επειδή αποτελεί ένα βασικό γνώρισμα της ελεγχόμενης κοινωνίας. Γενικότερα, κάθε φορά που οι άνθρωποι λειτουργούν ως σύνολο, υπακούοντας σε κάποια διαταγή, είτε "πνευματική", είτε κοσμική, το σύστημα είναι παρόν. Έστω και κάπως αυθαίρετα, θεωρώ ότι το σύστημα συμβαδίζει ιστορικά με την εμφάνιση της οργανωμένης κοινωνίας. Όμως μόλις πρόσφατα, κάποιους αιώνες τώρα, κατάφερε να ενοποιηθεί και να αποκτήσει παγκόσμια ισχύ.

Η τηλεόραση είναι κομμάτι του συστήματος και μάλιστα πολύ βασικό. Δημιουργεί πραγματικότητα ως μνήμη με τον ίδιο τρόπο που το κάνει η Ιστορία. Ότι προβλήθηκε είναι γεγονός, ότι δεν προβλήθηκε δεν συνέβη ποτέ. Όμως θα ήταν μεγάλο σφάλμα να θεωρήσουμε ότι το συστημικό προϊόν της τηλεόρασης αφορά μόνο στις Ειδήσεις. Κάθε ταινία, κάθε σειρά και κάθε σόου προωθεί κάποιο πρότυπο συμπεριφοράς και σκέψης που ενισχύει το σύστημα. Ακόμα και κωμικές, ανέμελες σειρές, όπως "τα Φιλαράκια", εξυπηρετούν τις ανάγκες του συστήματος. Γενικά, οτιδήποτε προβάλλεται στην τηλεόραση, όσο επαναστατικό και αν δείχνει, έχει περάσει από το φίλτρο του συστήματος και έχει εγκριθεί. Το ίδιο ισχυεί και για κάθε άλλο μέσο επικοινωνίας, και το Διαδίκτυο σίγουρα δεν αποτελεί εξαίρεση.

Για να γνωρίσει κανείς αν κάτι ανήκει ή όχι στο σύστημα, το κριτήριο είναι σχετικά απλό. Αν το πρόσωπο ή η οργάνωση που ελέγχεται ως συστημικό ή μη, συντηρείται καθ' οιονδήποτε τρόπο από το σύστημα, εισπράττει δηλαδή χρήματα ή άλλα προνόμια από το σύστημα, τότε αποτελεί χωρίς αμφιβολία κομμάτι του συστήματος. Η λογική είναι απλή, αν κάτι αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα, δεν θα συντηρηθεί από αυτό, αντιθέτως θα δεχθεί την καταστολή του.

Υγ: Προτρεπω όποιον θεωρεί υπερβολικά τα όσα γράφω να κάνει την δική του διερεύνηση πάνω στο θέμα. Του προτείνω μάλιστα να εστιάσει σ' ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι της Ιστορίας που υπήρξε αφυπνιστικό για εμένα όσον αφορά τη λειτουργία του συστήματος. Ο ισπανικός εμφύλιος (συστημική μετονομασία της Ισπανικής Επανάστασης του 1936) αποτελεί το σπουδαιότερο παράδειγμα για να συνειδητοποιήσει κανείς τις τακτικές, το μέγεθος και την οικουμενικότητα του συστήματος. Το 1936 η Αριστερά μαζί με τους Αναρχικούς κατάφεραν να κερδίσουν τις Εκλογές και να πάρουν την εξουσία προωθώντας τολμηρές μεταρρυθμίσεις. Για πρώτη φορά, ολόκληρο το σύστημα, απ' όλο το φάσμα της πολιτικής, ξεδιπλώθηκε απέναντί τους. Κομμουνιστές, Καπιταλιστές και φασίστες, συνέβαλαν όλοι μαζί, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, στην καταστολή της Επανάστασης. Για πρώτη φορά το 1936, το σύστημα έβγαλε τη μάσκα του και αποκάλυψε το τέρας που έκρυβε πίσω από όμορφες υποσχέσεις και τυφλές ελπίδες.