Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

«Περί συνδικαλισμού και εργατοπατέρων»

Επειδή, με αφορμή το υπέρογκο ποσό που εισέπραξε ως εφάπαξ ο συνδικαλιστής βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Τσουκαλάς, τα παπαγαλάκια της τι-βι θα επιχειρήσουν για ακόμη μια φορά να λοιδορήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα, είναι απαραίτητο να ξεκαθαριστούν ορισμένα πράγματα όσον αφορά τον συνδικαλισμό. Κανονικά δεν θα χρειαζόταν να γίνει αυτό, κανονικά η γέννηση, η εξέλιξη και τα επιτεύγματα του συνδικαλισμού θα έπρεπε να είναι συλλογική γνώση, να αφιερώνονται για την διδασκαλία τους ώρες μαθημάτων, για να γνωρίζει ο καθένας τη συμβολή του συνδικαλισμού στην εξέλιξη της Ιστορίας του σύγχρονου κόσμου. Αλλά, δυστυχώς, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ούτε στην Ελλάδα, ούτε και αλλού. Και όποιος γνωρίζει τι εστί συνδικαλισμός, γνωρίζει το γιατί.

Πριν από έναν αιώνα περίπου, προτού, δηλαδή, να κατακτήσουν οι εργαζόμενοι δικαιώματα, η κατάσταση στην εργασία ήταν πολύ ζοφερή. Οι συνθήκες εργασίας ήταν εξευτελιστικές για ανθρώπινα όντα, τα ωράρια διαμορφώνονταν κατά το δοκούν από τον εργοδότη ενώ ο μισθός δεν μπορούσε να καλύψει ούτε τις βασικές ανάγκες του εργαζομένου και της οικογένειας του. Όλες αυτές οι παροχές που απολαμβάνει σήμερα ένας εργαζόμενος, η άδεια, το 8ωρο,  η αποζημίωση στον απολυμένου, η ασφάλιση, τα επιδόματα, όλα αυτά που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν αυτονόητα, θα ακούγονταν σαν αστείο έναν αιώνα πριν. Κι, όμως, μέσα σε αυτό το τόσο δυσοίωνο κλίμα, όπου η δύναμη των εργοδοτών έδειχνε να γίνεται ολοένα και πιο δυνατή, οι εργαζόμενοι, με τον συνδικαλισμό, δηλαδή την οργανωμένη διεκδίκηση, κατάφεραν να κατοχυρώσουν εργατικά δικαιώματα. Με απεργίες, μάχες σώμα με σώμα με την αστυνομία και τους μπράβους των εργοδοτών τους, με νεκρούς. Ο αγώνας των εργαζομένων, που έφτασε στο αποκορύφωμα του με την Οκτωβριανή Επανάσταση, είναι ένα βασικό κομμάτι της ανθρώπινης ιστορίας που δυστυχώς έχει σε μεγάλο βαθμό αποκρυφτεί. Τόσο καλά, μάλιστα, που για μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας, είναι σαν να μην έγινε ποτέ.

Και, έτσι, φτάσαμε στο σημείο να ακούς από ανθρώπους της εργατικής τάξης να μιλούν εναντίον του συνδικαλισμού, να τάσσονται κατά της απεργίας και των άλλων μορφών διεκδίκησης. Χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο παράλογο είναι να υποστηρίζει ένα άτομο της εργατικής τάξης την κατάργηση ή έστω τον περιορισμό του συνδικαλισμού. Είναι το ίδιο παράλογο με το να υποστηρίζει ένας μετανάστης την Χρυσή Αυγή, πολύ απλά, δεν είναι προς συμφέρον του.  Ο συνδικαλισμός αποτελεί το ισχυρότερο όπλο του εργαζομένου απέναντι στην εργοδοσία αλλά και το κράτος. Και δεν θα εγκαταλείψουμε τον συνδικαλισμό επειδή κάθισαν στον σβέρκο του οι εργατοπατέρες και τον χρησιμοποίησαν, όπως συνεχίζουν να κάνουν, ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Όπως, δεν θα εγκαταλείπουμε την ιδέα της δημοκρατίας, της άμεσης και συμμετοχικής δημοκρατίας, επειδή της άλλαξαν τα φώτα  οι πολιτικοί και τα κάθε είδους παράσιτα. Διότι, το πρόβλημα δεν είναι ο συνδικαλισμός αλλά η αντιπροσώπευση του εργατικού αγώνα από τους λεγόμενους εργατοπατέρες.

Το 2011, ο Παναγόπουλος, πρόεδρος της ΓΣΕΕ, είχε εισόδημα, από μισθωτές υπηρεσίες, λίγο πάνω από 200.000  ευρώ, ένα ποσό που από μόνο του αποτελεί σκάνδαλο όταν ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί σε λιγότερα από 7000 ευρώ τον χρόνο. Το ακόμα πιο προκλητικό, όμως, είναι πως, από  τα χρήματα αυτά, μόλις τα 95.000 προέρχονται από τις υπηρεσίες του στη ΓΣΕΕ. Τα υπόλοιπα είναι το μέρισμα του ως μέλος του Δ,Σ της Εθνικής Τραπέζης. Είναι δύσκολο να χωρέσει ο νους την έκταση του παραλόγου. Τη στιγμή που το τραπεζικό σύστημα προσπαθεί με κάθε τρόπο να βάλει χέρι στα χρήματα των εργαζομένων, για να καλύψει το κενό που δημιούργησαν τρεις δεκαετίες παραγωγής ψεύτικου χρήματος, ο φρουρός των εργαζομένων, ο προστάτης της εργατικής τάξης, είναι ένας τραπεζίτης. Πως είναι δυνατόν α προασπίσει τα συμφέροντα των εργαζομένων όταν πληρώνεται περισσότερα για να τα πολεμήσει; 

Αλλά δεν είναι μόνο ο Παναγόπουλος, ούτε μόνο η ΓΣΕΕ. Η περίπτωση του Τσουκαλά δεν μας επιτρέπει να πιστέψουμε ότι η κατάσταση διαφέρει στα άλλα σωματεία. Το κράτος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, εδώ και δεκαετίες,  δημιούργησαν ένα καθεστώς συνδικαλιστάδων που συνεχίζει να παρασιτεί επάνω στο τραυματισμένο σώμα της εργατικής τάξης. Και πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι, αν θέλουμε να δούμε ένα καλύτερο μέλλον, τότε, μαζί με το κοράκια της πολιτικής εξουσίας, θα πρέπει να απαλλαγούμε και από τα κοράκια της εργατικής εξουσίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου