Κεφάλαιο 2ο

"Δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί του τα συνέβαιναν αυτά. Δεν είχε διαπράξει τίποτα κακό, σίγουρα όχι κάτι που να δικαιολογούσε την κατάσταση στην οποία τον είχαν φέρει. Απ' το μυαλό του πέρασε η σκέψη μήπως είχε να κάνει με κοινούς κλέφτες. Αλλά ήταν βέβαιο πως δεν είχε τίποτα μεγάλης αξίας να τους δώσει, σίγουρα όχι κάτι που να άξιζε τόσο κόπο, τόση οργάνωση. Ξαφνικά, άρχσει να ψαχουλεύει το σώμα του, ψάχνοντας για μια ουλή, μια εξήγηση. Ίσως ο στόχος τους να ήταν κάποιο όργανο του, ένα νεφρό, ένα συκώτι. Είχε ακούσει για τέτοιες περιπτώσεις, άνθρωποι που ξυπνούσαν σε κάποια μπανιέρα, με μια τεράστια πληγή που έκρυβε πρόχειρα το φρικτό έγκλημα. Όμως πουθενά δεν μπόρεσε να βρει το παραμικρό σημάδι. Και άλλωστε, ένιωθε αρκετά υγιής, ίσως κάπως σοκαρισμένος, αλλά σίγουρα όχι στην κατάσταση κάποιου που του κλέψανε το συκώτι. Δεν υπήρχε λογική. Το μόνο που άξιζε ήταν το ίδιο το σπίτι. Αλλά και αυτό το είχε χάσει πια στην Τράπεζα. Ήταν θέμα εβδομάδων να προχωρήσουν στην έξωση του".




"Κύριε Κιούση,

με λύπη σας ενημερώνουμε ότι έχετε καταδικαστεί, ερήμην, σε κατ' όικον περιορισμό, προς αποφυγήν πιθανής διατάραξης της κοινωνικής γαλήνης. Όπως γνωρίζετε, με βάση τον νομο 2112, "η εξασφάλιση των αναγκαίων για επιβίωση αποτελεί αποκλειστική μέριμνα κάθε ατόμου. Οποιαδήποτε προσπάθεια να επιφορτιστεί η κάλυψη αυτών των αναγκών, όπως η στέγαση και η διατροφή σε άλλο πρόσωπο ή το κοινωνικό σύνολο, αλλά και κάθε προσπάθεια προπαγάνδας με σκοπό τον εκβιασμό της πλήρωσης αυτών των αναγκών από άλλο πρόσωπο ή το κοινωνικό σύνολο, απαγορεύεται και τιμωρείται με κατ'οίκον περιορισμό του ανίκανου προς κάλυψη αναγκών ατόμου".



"Όταν κανείς βρεθεί σε αυτό το σκοτάδι, είναι εύκολο να χάσει τον ειρμό του. Εκείνη η άγκυρα, που κρατάει τον νου ασφαλή, μακριά από ταραγμένα νερά, κινδυνεύει να σπάσει σε χίλια κομμάτια. Και τότε, χωρίς ένα σταθερό σημείο αναφοράς, η σκέψη είναι ελεύθερη να πάει όπου θέλει, και να φτιάξει τα πάντα από το τίποτα. Μέσα σ' αυτό το εύπλαστο σκοτάδι, ο μόνος τρόπος να δεις ξανά το φως, είναι να κλείσεις τα ματιά. Και εκεί, όπου όλα είναι δικά σου, μπορείς να ξαναζήσεις εκείνο το καλοκαίρι σε εκείνο το νησί. Με μια βουτιά, επιστρέφεις σε μια άλλη ηλικία, ακαθόριστη, όχι πια έφηβος, μα ούτε και μεγάλος. Ανακαλείς όλους τους χρωματισμούς που έπαιρνε η θάλασσα μέσα στη μέρα. Ανακαλύπτεις ξανά σχήματα στα αμέτρητα άστρα, άστρα τόσο λαμπερά που δεν καταδέχονταν το θράσος της πόλης. Τα βλέφαρα σου αρχίζουν να ζεσταίνονται, βρίσκεσαι ξαπλωμένος στην άμμο, ήρεμος, γύρω απ' τη φωτιά, και ξάφνου, βλέπεις τα μάτια της, ποτέ δεν ήταν πιο όμορφα. Τόσο απλά, κλείνεις τα ματιά, και ξάφνου, βρίσκεσαι εκεί, που το μέλλον δεν φαίνεται τόσο άγριο, σχεδόν δεν φαίνεται καθόλου, το παρόν έχει εκτοπίσει τα πάντα.
Αυτή ήταν πια η μόνη του διαφυγή, να κλείνει παρήγορα τα ματιά και να βυθίζεται σε εποχές ξέγνοιαστες, ευτυχισμένες. Ναι, υπήρξαν ευτυχισμένες στιγμές. Για πρώτη φορά, άφοβος, παραδεχόταν πως υπήρξαν στη ζωή του τέτοιες στιγμές. Ποτέ πριν δεν είχε νιώσει άνετα με την ευτυχία. Έρωτες, προαγωγές, γλέντια, όλες εκείνες οι στιγμές που κοσμούν τις ζωές τόσων ανθρώπων, γεννούσαν εντός του μια απροσδιόριστη νευρικότητα. Δεν μπορούσε να εξηγήσει ακριβώς αυτή του την αντίδραση. Μέσα του όμως γνώριζε, πως αυτό που ένιωθε ήταν γνήσιος, παράλογος φόβος, για όσα θα επακολουθούσαν. Μια παρανοϊκή πεποίθηση, πως αν ποτέ αναγνώριζε αυτό που ζούσε ως ευτυχία, τότε ο τρόχος είχε κιόλας γυρίσει. Κάποιο κακό κατέφθανε, μια συμπαντική δύναμη, που απαιτούσε να εισπραχθεί το κόστος της ευτυχίας. Όμως εδώ, κλεισμένος, χωρίς νερό, χωρίς τροφή, δεν υπήρχε κανένα δυσοίωνο μέλλον να παραμονεύει, καμία θεϊκή δύναμη γύρω, έτοιμη να εκδικηθεί την ύβρη του, που τόλμησε να πιστέψει πως μπορούσε να αγγίξει την ευτυχία. Όχι, εδώ, αφημένος στον θάνατο, χωρίς ελπίδα, δεν υπήρχε τίποτε χειρότερο να περιμένει. Βρισκόταν στην άβυσσο. Και ήταν τόσο απελευθερωτικό. Για πρώτη φορά στη ζωή του ήταν ελεύθερος, το ανόητο παιχνίδι είχε τελειώσει, η ρόδα δεν γύριζε πια."