Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

"Οι 22 κύκλοι"

Βυθισμένος στις σκέψεις του, πέρασε την πόρτα ενός άλσους. Δεν το σκέφτηκε πολύ, πάντα έβρισκε στη φύση τη διαφυγή που έψαχνε από το μυαλό του. Χωρίς κάποιο σχέδιο, αφέθηκε να περπατάει στα χωμάτινα μονοπάτια, ψάχνοντας ένα παγκάκι για να ξαποστάσει. Όμως το μόνο παγκάκι που βρήκε ήταν κατειλημμένο και εκείνη την ημέρα δεν είχε διάθεση για ανθρώπινη επαφή. Εκείνη την ημέρα είχε γίνει 40. Και δεν ήταν χαρούμενος για αυτό. Ήθελε να ξεχάσει εκείνα τα σύμβολα που είχαν εφεύρει οι άνθρωποι για τον χρόνο, στη προσπάθεια τους να τον δαμάσουν. Όλες εκείνες τις αυθαίρετες λέξεις, τα δευτερόλεπτα, τις ώρες, τους μήνες και τα χρόνια, όλα εκείνα που σήμερα ειδικά του προκαλούσαν εκνευρισμό. "Πόσο γελοίο", είπε μέσα του. "Τον κόψαμε σε κομματάκια, σε ψίχουλα, μήπως καταφέρουμε να τον μοιράσουμε, να τον παγιδεύσουμε, να τον ελέγξουμε. Άλλα όσο μικρό κι αν τον κάναμε, δεν καταφέραμε ποτέ να μικρύνουμε τον τρόμο που μας προκαλεί". Βυθισμένος στις σκέψεις του, προσπέρασε 3 παγκάκια αδειανά, ώσπου βρέθηκε ξαφνικά μπροστά σε έναν κομμένο κορμό. "Μου κάνει" είπε μέσα του και το πλησίασε να ξαποστάσει. Εδώ δύσκολα θα βρισκόταν κάποιος άνθρωπος να κάτσει δίπλα του, να του μιλήσει, να τον ρωτήσει, να του θυμίσει.

Όμως δεν βρήκε την ηρεμία που έψαχνε. Γιατί μόλις πλησίασε τον κορμό, κατάλαβε πως είχε μπλέξει ξανά στα δίχτυα του χρόνου. Μπορεί τα δέντρα να μην είχαν ακούσει ποτέ για λεπτά και για εβδομάδες, όμως γνώριζαν και εκείνα για τον χρόνο. Γιατί και εκείνα μετρούσαν: "Κάθε κύκλος και μια χρονιά". Το είχε μάθει στο σχολείο. Και του είχε κάνει τόση εντύπωση που δεν το ξέχασε ποτέ. Έβγαλε μια ανάσα γεμάτη παράπονο και άρχισε να τους μετράει. "22. Πιτσιρικάς είναι" σκέφτηκε.

Και ενώ σκεφτόταν ότι και εκείνο είχε ηλικία, όπως κι αυτός, ένιωσε ξαφνικά μια οικειότητα με εκείνο τον κορμό. Το φαντάστηκε σαν άνθρωπο, έναν νεαρό που μόλις τέλειωνε το πανεπιστήμιο, στο άνθος της ηλικίας του. Η ζωή του γεμάτη από δυνατότητες, τίποτα οριστικό. Φαντάστηκε τις γλύκες και τις πίκρες που τον περίμεναν. Τον έρωτα, τους καινούργιους τόπους που θα αντίκριζε για πρώτη φορά. Είχε τόσα να τον συμβουλέψει, τι να δει και τι να ψάξει, τι να αποφύγει και τι να ξεχάσει. Και εκείνη τη στιγμή, που έβλεπε μπροστά του έναν νέο, τόσο γνώριμο, ο κορμός του απάντησε. Αν και δεν γνώριζε ούτε και ο ίδιος, μέχρι εκείνη τη στιγμή, ποιο ήταν το ερώτημα που τον απασχολούσε. Και αυτό που του είπε ήταν πως στην πραγματικότητα, εκείνοι οι 22 κύκλοι δεν ήταν κάποιος στείρος αριθμός, ούτε κάποια αυθαίρετη μέτρηση. Εκείνοι οι 22 κύκλοι, ήταν ολόκληρη η ιστορία του. Σε κάθε διάστημα, ανάμεσα σε κάθε κύκλο, βρισκόταν κάποτε ολόκληρος ο κορμός, ολόκληρο το δέντρο. Κάθε κύκλος οριοθέτησε κάποτε το είναι του, το μέγεθος του. Μα κάθε φορά που πίστευε πως εκείνη η περίμετρος, η οποία σχημάτιζε τη μορφή του, αποτελούσε και το όριο του, ερχόταν ο επόμενος κύκλος να του δείξει πως δε είχε σταματήσει να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται. Όχι, αυτό που έβλεπε δεν ήταν η ηλικία του. Αυτό που έβλεπε ήταν ολόκληρη η ύπαρξη του. Ο χώρος και ο χρόνος, κλεισμένα ταυτόχρονα σε έναν σχήμα. Κάθε κύκλος ήταν μια κατάκτηση και μια νέα θέση απ' όπου έβλεπε τον κόσμο, μια επέκταση της ζωής.

Αφού ευχαρίστησε το δέντρο, συνέχισε την βόλτα του, ήρεμος πια. 

1 σχόλιο:

  1. Σου έχω αφήσει διάφορα ανώνυμα μηνύματα σχετικά με το πόσο μου αρέσουν τα κείμενά σου (26/3/14,12/6/14,7/3/15) αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να μπορέσω να έχω έναν προσωπικό διάλογο μαζί σου. Με είχες παραπέμψει στον λογαριασμό σου στο τουίτερ, σου είχα γράψει εκεί δίνοντάς σου ένα μέιλ μου αλλά δυστυχώς δεν έλαβα καμία απάντηση. Στο ξαναδίνω εδώ με την ελπίδα αυτή τη φορά να λάβω κάποια απάντησή σου: madamsousousou. Είναι λογαριασμός στο τζι μέιλ. Σ'ευχαριστώ! Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή